Annelies Verbeke (1976) debuteerde in 2003 met de roman Slaap! die bekroond werd met drie literaire prijzen. Sindsdien verschenen van haar ook Reus (2006), Vissen redden (2010) en de verhalenbundels Groener gras (2007) en Veronderstellingen (2012). Momenteel werkt ze aan een tekst voor een oratorium aangaande de Groote Oorlog.
Nr 1.
Tomas Tranströmer - De herinneringen zien mij: de verzamelde gedichten en korte verhalen van deze Nobelprijswinnaar literatuur, vertaald door de dit jaar overleden Bernlef. Vaak combineert hij een grote lichtheid met een diep inzicht. Bij enkele van zijn gedichten overviel me een gevoel van herkenning dat ik niet vaak ervaar. De laatste zin van zijn gedicht 'Onder nul' gebruikte ik als motto voor mijn laatste boek, Veronderstellingen: 'Het licht groeit langzaam als ons haar.'
Nr 2.
David Albahari - Götz en Meyer: de korte verhalen en korte romans van deze in Canada wonende Servische auteur zijn fantastisch. Over de inhoud van dit boek kun je beter niets weten voor je begint te lezen. Lees ook de achterflap niet. Gewoon gaan zitten, boek openslaan en doorlezen tot het uit is. Onmogelijk daar spijt van te hebben.
Nr 3.
Marie Ndiaye - Rosie Carpe: een Franse auteur (met een Senegalese vader) die ik volg. Vorig jaar las ik haar roman Drie sterke vrouwen en enkele van haar korte verhalen. Er zit een enorme spanning en woede in haar werk, ik vind het betoverend.
Hierbij laat ik alle klassiekers en non-fictie die ik dit jaar las buiten beschouwing, zo'n lijst is natuurlijk nooit echt af.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten