Een kleine diva

Soms is de realiteit romanesker dan fictie. Wat krijgt u dan als zo'n realiteit door een begenadigd auteur neergepend wordt? Inderdaad, een boek dat u niet loslaat.

Het was een dag om U tegen te zeggen: de hemel stralend blauw, een lentewarme zon. Om die reden was ik na mijn afspraak niet onmiddellijk naar huis teruggekeerd. De omstandigheden dwongen me ertoe: het was een dag om I.M. eer te bewijzen. In het ideale geval was ik naar de Verenigde Staten gevlogen om het boek daar op een bankje voor een motel aan de kust van Florida tot me te nemen. Maar de dijk van Saint-Raphaël kon er ook mee door. Ik vond een lege bank en sloeg I.M. van Connie Palmen open.

In Memoriam, was mijn eerste gedachte geweest toen ik de titel zag. Dat moest ik bijstellen toen ik de achterflap las: I.M. waren de initialen van de Nederlandse journalist Ischa Meijer, met wie Connie Palmen gedurende vier jaar een verhouding had. Connie Palmen was vijfendertig toen ze in 1991 Ischa Meijer leerde kennen. Naar aanleiding van het verschijnen van haar debuut, De Wetten, was ze te gast in zijn radioprogramma "Een Uur Ischa". Wie op het interview aanwezig was, moest het wel zien: tussen die twee gebeurde iets. 'Jullie waren voor elkaar geboren en dat was ons van het eerste ogenblik duidelijk,' zal de producer later aan Connie Palmen zeggen.

Daar, op het bankje voor de kust van Saint-Raphaël, las ik over de reizen van Connie Palmen en Ischa Meijer naar hun geliefde Amerika, over hun bevlogen discussies over literatuur en journalistiek, over hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar ondanks de escapades van "Is", over hoe hij elke avond zijn column voor Het Parool aan Connie liet lezen en steeds vroeg 'Is het wat? Is het wat?' (waarom herken ik dit?), over zijn Joodse afkomst en haar katholicisme, over de dood van zijn slechte ouders en over haar hechte familieband.

Ik las en ik las en ik zag de schrijfster weer voor me op het feest van De Bezige Bij in december. Ze droeg een korte jurk in donkergroene zijde, hield een sigaret in de hand en was druk in gesprek. Bij hun eerste ontmoeting begroette Ischa Meijer haar als "La Palmen". Zo was ze ook in mijn herinneringen: een kleine diva.

Voor mijn bankje passeerden wandelaars met honden. Ik hoorde hun voetstappen en ving flarden gesprekken op. Soms keek ik op, naar die mensen met hun honden, maar niet voor lang. Dan dook ik weer in mijn boek en las verder en verder tot ik het wist: In Memoriam klopte ook.
Ik sloot I.M. en keek naar de zee. Op mijn vingers proefde ik het zout van het zeewater na, of waren het mijn tranen?