Sapeurs

Het compact fototoestel had het onderweg moeten bekopen, maar we waren toch op tijd in België om mijn zus P. haar ja-woord te zien geven, en dat maakt veel goed, zelfs een verzopen Coolpix.

De grote markt van K. was met sneeuw bedekt. Het was, bedacht ik, een weer om gehuld te gaan in berenvachten of, minstens, beenverwarmers en donsjassen, maar allerminst in een jurkje en ragfijne panty's.
In de hal van het stadhuis troepten verwanten en vrienden samen. De deur van de trouwkamer was gesloten; er was een ceremonie bezig. We stonden daar met zijn allen te rillen. Mijn zus P. hield zich sterk, glimlachte en converseerde, al was dat waarschijnlijk niet makkelijk want ze trouwde in mini.

Toen het paar dat voor mijn zus huwde, uit de ceremoniekamer tevoorschijn kwam, steeg de temperatuur meteen een paar graden. Het gevolg bestond voor de helft uit Afrikanen. De vrouwen, gekleed in lange gewaden, omcirkelden het zwart-witte bruidspaar en begonnen te zingen. Hun weelderige achterwerken, strak verpakt in bonte stoffen, wiegden op en neer. Zwarte mannen in goed gesneden witte, beige en zalmroze pakken keken geamuseerd toe. Ik stond daar maar wat te staren.

Deze lieden leken zo ontsnapt uit de Société des Ambianceurs et des Personnes Elégantes, Afrikaanse dandy's die in de straten van Parijs en Pointe-Noire defileren in Cerutti-pakken, Weston-schoenen en Italiaanse hemden met drie knopen in de kraag.
Niet dat ik een sapeur in mijn vriendenkring heb, jammer genoeg niet want met zo'n sapeur valt altijd iets te beleven, al is het maar het bestuderen van zijn uitmonstering. Toch had ik het gevoel hen te kennen. Maar dat lag natuurlijk aan Fessologue.
Fessologue? vraagt u. Billenkenner?

Hij is in België misschien nog weinig bekend, maar in Frankrijk is hij een begrip. Fessologue is namelijk de hoofdpersoon van een van de bestsellers van de afgelopen rentrée littéraire, Black Bazar van de Frans-Congolese auteur Alain Mabanckou. Fessologue woont in Parijs, waar hij zijn dagen slijt met het bestuderen van de vrouwelijke achterzijde. Zijn voorkeur gaat uit naar soepele, goed gevulde achterwerken – “met automatische versnellingen”.
Niets kan op dat vlak tippen aan Couleur d’origine. Van bij de eerste aanblik is Fessologue verloren, omwille van een "onmiskenbaar attribuut: haar achterwerk bewoog tegen de klok in.”
Fessologue trekt bij Couleur d’origine in en ze krijgen een dochtertje. Maar na drie jaar samenwonen loopt het mis. Couleur d’origine gaat ervandoor met een Congolese tamtamspeler. Fessologue koopt een schrijfmachine en stopt zijn woede en verdriet in zijn dagboek, Black Bazar.
Onder het mom van een luchthartige roman brengt Mabanckou een intelligent portret van de Afrikaanse immigrantengemeenschap.
Een héérlijk boek, geschreven in een wervelende, rollende taal die Matonge zo in de huiskamer brengt.

Als Fessologue zich nu met ons in het stadhuis van K. had bevonden, dan zou hij allang weten welke achterzijden automatische versnellingen hadden en of er eentje bij was dat in tegenwijzerzin draaide.
Dat was ik allemaal aan het bedenken, toen aan mijn mouw werd getrokken. Het was tijd. We traden de ceremoniekamer binnen.
Mijn zus P. en haar vriend S. gaven elkaar het ja-woord. De rest van de dag dronken we champagne, aten we lekkere hapjes, glimlachten, babbelden, dansten.
En op de dansvloer, wilt u weten?
Tussen u en mij: jawel, er waren beslist enkele achterwerken met automatische versnellingen present.