T-h-r-a-c-u-l

Hebt u thracul in huis?
Nee, geen dracula, maar wel thracul. U leest het goed: t-h-r-a-c-u-l.
Of dit tuingereedschap is?
Het had gekund, vooral als het op zijn Engels wordt uitgesproken: 'Dear, could you give me the thracul, please?' Klinkt goed, toch?
Is het dan een exotische spijs?
Ook plausibel, het had er bijvoorbeeld zo kunnen uitzien:











Maar dit is het ook niet.
Thracul is de naam van een Spaans literair genre.
Toen ik vannacht op een onbetamelijk uur in bed kroop na een avond pluizen in de literaire brochures van het voorjaar, bleef het woord door mijn hoofd gonzen.
Binnen de Spaanstalige literatuur, is de dikste nieuwkomer van de boekenlente een exponent van het genre. De auteur is Ildefonso Falcones. Met zijn debuut, De kathedraal van de zee, trad deze Catalaanse advocaat in 2006 toe tot de clan van de Spaanse megabestsellerauteurs, aangevoerd door Carlos Ruiz Zafón. De kathedraal van de zee is met 656 bladzijden al een turf, maar met De hand van Fatima doet Ildefonso Falcones nog beter: 960 bladzijden. Het verhaal speelt zich af in het katholieke Spanje van de zestiende eeuw, tijdens de ondergang van de Moren. Het boek wordt aangeprezen als "een meesterlijke roman over moed, liefde en een verdwenen cultuur" en is honderd procent thracul: thriller-histórico-religioso-aventurero-cultural, of cultureel-historisch-religieuze avonturenthriller.

Het zal u misschien tegen de borst stoten, maar zo'n boek lezen voelt bij mij hetzelfde aan als een volledig pak koekjes in één halfuur naar binnenwerken. Best lekker en gezellig, maar achteraf zit ik met een mottig gevoel. Geef mij dan toch maar een pralinetje. En die heeft de literaire lente ook in petto. U leest de details op woensdag in de boekenrubriek van De Morgen.