Zen

Ik lag op de massagetafel van een nieuwe spa in Nice. Journalistiek onderzoek heet dat dan.

De masseuse had een Franse naam en zwarte ogen.
Van welke origine was ze?
'Ik ben hier geboren, maar mijn ouders komen van Tunesië,' zei ze terwijl ze mijn kuit kneedde.
Ging ze vaak naar Tunesië?
'Hm.' Ze dacht een poos na. 'Ik probeer elk jaar één keer te gaan.'

Haar hand was stevig, doch zacht. Ze had me eerst een lichaamspeeling gegeven met grove suikerkorrels.
'Mag ik proeven?' had ik gevraagd.
'Néé!' Haar kalme gelaat brak open in een glimlach. 'De suiker is gemengd met mineralen. Oneetbaar, hoor.'
Ze masseerde me nu met oliën van Bora Bora, die ze had opgewarmd.
Toen ze bij mijn voetzool kwam, hield ik mijn adem in om de kriebels te onderdrukken. Werkte ze hier al lang?
'Drie maanden.'
Ik knikte.
Ze voelde mijn vraag aankomen. 'Daarvoor heb ik in het Ritz gewerkt en in Hotel Cap Eden Roc in Antibes,' zei ze.

Eden Roc, op het puntje van Cap d'Antibes, is hét favoriete hotel van de filmsterren tijdens het festival van Cannes. Ik wilde niet indiscreet zijn, maar had ze stars gemasseerd?
'Ik heb mooie herinneringen.' Met beide handpalmen wreef ze over mijn schouderbladen. Hongerig namen mijn porieën de Stille Zuidzee-oliën tot zich.
'Op een keer...' Ze aarzelde.
Ik glimlachte bemoedigend.
'Op een keer,' hervatte ze kordaat, 'kreeg ik de opdracht een klant op de kamer te bezoeken. Ik nam mijn materiaal en ging naar boven. Toen hij de deur opendeed, geloofde ik mijn ogen niet. Het was James Bond! Pierce Brosnan. Een week lang heb ik hem elke dag gemasseerd.'
Ze dekte mijn rug toe met een zachte sponshanddoek - zo'n handdoek die nog nooit is gewassen. 'Excuseer, maar wilt u nu even op uw rug gaan liggen?'
'En wie nog?' vroeg ik toen ik me had omgedraaid.
'Brad Pitt en Angelina Jolie bijvoorbeeld.'
'Johnny Depp ook?'
'Nee, hij niet.' Ze schoof nu een handdoek over mijn ogen. 'Ontspant u zich nu.'

De volgende keer zwijg ik, beloofde ik mezelf. Dan denk ik aan Zen and the art of motorcycle maintenance van Robert M. Pirsig. Dat boek stond vroeger in de bibliotheek van mijn ouders en als een van mijn zussen het niet heeft meegepikt, staat het daar vandaag nog. Ondanks de fascinerende titel heb ik het nooit gelezen, zelfs niet opengeslagen. Deze roman, weet ik van horen zeggen, kan op verschillende niveaus worden gelezen: als een roadbook à la Jack Kerouac of als een filosofisch werk. Bestond er een betere plek dan een massagetafel om het filosofische aspect onder de loep te nemen? Ik dacht het niet.
Ik voelde hoe mijn schouders werden toegedekt. Ik ga Pirsig lezen, peinsde ik slaperig, en volgende keer stel ik geen vragen.
'Blijft u nog maar even liggen,' zei de masseuse. 'Straks zie ik u bij het onthaal.'

Ik vroeg me af of ze een andere klant had. En had ze er zin in?
Ik zweeg.