B.Y.O.

In afzondering leven is een mooi idee, maar zonder sociale omgang is het mij toch wat saai.

Het was donderdag en de deadlines van de week waren afgehandeld.
'Morgenvoormiddag nodig ik vriendinnen uit,' zei ik aan P. 'Voor een koffieklets.'
P. zweeg.
Leuk toch?' vroeg ik vrolijk.
Hij keek me met een zorgelijke blik aan. 'Echt waar?'
'Ja hoor,' zei ik. 'Heb je dan niets gemerkt?'
'Nee,' antwoordde hij.
'Zo hier?' Ik draaide een pirouette in de woonkamer.
Hij keek even rond. En schudde dan zijn hoofd.
'Ik heb gestofzuigd! En kijk hoe net mijn bureau is!'
'Je hebt je vriendinnen toch gezegd dat het een bie waai ow is?' vroeg P.
'Hm?'
'Een bie waai ow. Weet je nog wel?'

Bie Waai Ow. B.Y.O. Bring Your Own.

Na een reis zijn er altijd enkele zaken die een land helemaal kunnen terugroepen. B.Y.O. is Australië, net zoals Patrick White Australië is.
We spreken en schrijven 1999. P. en ik vertrokken een jaar op wereldreis. Onze eerste bestemming was Australië. We bleven drie maanden en legden in een aftandse Ford Falcon 14,000 kilometer af. We werkten op bananenplantages, ontdekten het onderwaterleven, roosterden marshmallows en eerden het B.Y.O. principe. In de meeste restaurants wordt met name geen alcohol verkocht. De klant mag wel zijn eigen drank meebrengen.
P. zal bevestigen dat ik aan tafel niet altijd de beste compagnie was. Ik verslond namelijk Patrick White. Het begon met Voss, waarin White het relaas doet van een ontdekkingsreiziger die op expeditie gaat naar de outback, maar nooit terugkeert - het verhaal is geïnspireerd op een waargebeurde geschiedenis. White geeft het personage van Voss prachtig vorm. En hij schrijft het soort proza dat de lezer van bij de eerste zin het verhaal intrekt. Na Voss las ik ook The Tree of Man en The Aunt's Story: down under liep ik op White.

Zoals dat dan gaat, traverseerden deze gedachten me in een flits.
'B.Y.O?' lachte ik naar P. 'Wat denk je wel? Ik zorg zelf voor voedsel en drank. Straks ga ik bakken. Chocoladetaart en citroencake.'
Dat ik Alsa cakemix-zakjes had gekocht, vertelde ik er maar niet bij.
'Dat bedoel ik niet,' zei P. 'Je hebt hen toch gezegd dat ze hun eigen stoel moeten meebrengen? En een dweil.'

Zucht.

Poetsen? Ik heb er simpelweg geen talent voor. Maak ik dan eens de spiegel schoon, dan eindigt hij gegarandeerd vol zeepstrepen. Dat motiveert niet, geeft u maar toe.
En decoratie? Zes stoelen hebben we wel in huis, maar het zijn allemaal verschillende. En op de bank ligt geen sobere doek in beigetinten, maar een felgekleurde batik. We hebben een designerrek, maar dat staat volgestouwd met boeken in alle maten en kleuren, een allegaartje van cd's, cactussen en fotolijsten, botervlootjes uit Fiji, een tipi uit Frans-Polynesië.
Begrijpt u me niet verkeerd, een strak interieur vind ik prachtig. Puur genot. Maar mij is het niet gegeven. Sinds dat jaar reizen leid ik een nomadenleven, ook in eigen huis.