Nobelprijs

Sedert deze zomer zijn P. en ik elf jaar getrouwd. Als u het in twijfel trekt, dan kan ik u mijn trouwboekje tonen als bewijs. Af en toe moeten wij het ook raadplegen.
Op het vlak van echtelijke ruzies mogen we ons gelukkig heten. Maar toch. Er is één seizoen waarin de geschillen pieken en dat is oktober. Dat heeft niets te maken met niet op elkaar afgestemde verwachtingen wat betreft verjaardagscadeaus, maar wel met het Nobelprijs-seizoen.
Telkens een nieuwe prijs wordt toebedeeld, gebeurt het. Zoals op de avond van 8 oktober. Zelfs op de plaats waar ik me toen bevond, had het nieuws me bereikt. Ik belde manlief op.
'Heb je het gehoord?' vroeg ik. 'Herta Müller heeft de Nobelprijs Literatuur gekregen.'
Dat dit nieuws, wereldnieuws toch, hem maar matig interesseert, weet ik ook wel.
'Wablieft?'
'Wel, Herta Müller, de schrijfster! Ze heeft de Nobelprijs gewonnen!'
Herta Müller is Duits, maar ze werd geboren in Roemenië en leefde daar tot haar vierendertigste.
In haar boeken schrijft ze over de verschrikkingen onder het beleid van dictator Ceausescu.
'Waaaaat?' schreeuwde P.
'Ja, Herta Müller! De Nobelprijs!'
Van haar proza wordt gezegd dat het, zelfs als het in stukjes wordt gesneden, nóg mooi zou zijn: zo beeldend en poëtisch zijn haar zinnen. Op de website van De Geus las ik een fragment van roman Hartedier (1994), een verhaal over rebelse studenten die door de geheime dienst worden gesnapt. Het is gebaseerd op de ervaringen van Herta Müller zelf. Dit klinkt veelbelovend, wat vindt u? Maar soit, we waren nog steeds aan het telefoneren.
Een diepe zucht ontsnapte manlief nu. 'Wanneer leer je het nu eindelijk eens? Het is No-bél-prijs, niet No-bul-prijs. No-bél met de "e" van karamel.'

Ik ben er nog altijd niet uit. Ik ben opgegroeid met de No-bel-prijs met de "e" zoals in "het". Mijn vader- en moederlief waren het overigens over deze uitspraak eens.