De smaak van Venezuela

Gisteren na schooltijd zijn we om redenen die ik volgende week nader zal bepalen naar de bakker gegaan. Iedereen mocht iets kiezen. I. nam een chocoladebroodje, E. ging voor een doughnut en N. koos de exotische variant van E.'s "O-broodje", roze geglaceerd en bestrooid met witte hagelslag. Mocht het u interesseren, ikzelf nam een amandelcroissant. Daar heb ik sinds jaar en dag een voorkeur voor. Wat heeft dit in godsnaam met Zuid-Amerika maken, hoor ik u denken.
Wel. Onze bakker is niet zomaar een bakker. Behalve het feit dat hij om middernacht opstaat en het nachtleven in ons dorp aan zijn ruit ziet passeren, inclusief het occasionele politiekonvooi dat in de dorpsstegen op zoek gaat naar illegale trafiek van velerlei orde, is hij ook getrouwd met een Venezolaanse. Jawel, Mayra, recht uit Valencia, uit te spreken als "Balencia" als u niet belachelijk wil overkomen. Zij mocht haar Franse man ontmoeten op een Caraïbisch strand. Voor hun relatie doorgang kon vinden, moest ze de avances van een vriend van die Franse man afslaan. U ziet, ik weet er alles van.
Als ik de dagelijkse baguette ga halen, blijven wij praten. In het Spaans als het om gevoelige aangelegenheden gaat, in het Frans als het de kinderen betreft. Of Mayra leest, weet ik nog niet. Zover zijn we nog niet gevorderd in onze conversatie. We hebben al een dag samen op de plage gespendeerd, maar zij had toen geen boek mee en de drie romans en twee tijdschrijften die in mijn tas zaten, heb ik niet bovengehaald. Dat had ik kunnen weten. Wie met de ogen en oren van het dorp op stap gaat, heeft wel wat beters te doen dan te lezen. Ik heb haar dus ook nog niet kunnen vragen of zij Mario Vargas Llosa kent en wat ze vindt van Het ongrijpbare meisje, mijn laatste aanwinst van de Peruviaanse auteur.
In deze roman, die u overigens best niet oordeelt op basis van zijn openingszin ("Het was een fantastische zomer"), wordt de hoofdpersoon Ricardo op zijn vijftiende verliefd op een meisje dat zich Lily laat noemen. Zij geeft zich uit voor een Chileense immigrante. Als aan het licht komt dat ze alleen maar leugens heeft verteld, verdwijnt ze spoorloos. Ricardo komt later in zijn leven terecht in Parijs, Londen, Tokio en Madrid. Telkens duikt het meisje weer op, altijd in een andere, even onweerstaanbare gedaante. Het verhaal eindigt in onze contreien, en wel op het île particulière de Sète, vlakbij het Cimetière marin van Paul Valéry.
Ik geef toe dat Het ongrijpbare meisje de meesterwerken van Mario Vargas Llosa niet evenaart. Maar, u zal beamen, tippen aan Gesprek in de kathedraal en De stad en de honden is weinig boeken gegeven. Het is wel lekkere lectuur aan het zwembad of op het strand. Als u tenminste niet naast de ogen en de oren van het dorp ligt, die in haar winkel staat met de allures van een ongrijpbaar meisje. Oordeelt u maar zelf.


De auteur wenst u een prettig weekend en ziet u maandag terug. Op zaterdag en zondag doet zij inspiratie op. Terwijl ze broodjes verorbert met de smaak van Venezuela.