Gedrochten

Datumloze dagen, Jeroen Brouwers

Ik weet niet of het ook geldt voor kappers of pakweg automonteurs, maar in mijn beroep is het een feit: aan goed werk gaat vallen en opstaan vooraf.
De kinderen die uit mijn pen voortvloeien zijn niet altijd moeders mooiste. Wie dat niet gelooft, moet maar eens praten met mijn vriendin E. die zo lief is als meelezer op te treden, niet van deze blog noch van krantenartikels, maar van mijn manuscript. Of met de heren P. en W., die ook ingewijd zijn in mijn interne keuken. Zolang het over feiten of landschappen gaat, is er geen vuiltje aan de lucht, maar zodra gevoelens aan de orde zijn, maken de gedrochten hun opkomst. Inderdaad: dat gebeurt ook wanneer de kermis in de stad neerstrijkt, al zijn de gedrochten daar van een andere orde. Voorbeelden zal ik u en vooral mezelf besparen. Want slechte zinnen zijn zoals hatelijke herinneringen. Jeroen Brouwers beschrijft het gevoel dat ze opwekken op de eerste bladzijde van Datumloze dagen:
‘Soms glipt een hatelijke herinnering opeens je hersens binnen, als een insluiper die een pianosnaar over je hoofd gooit en aanspant tegen je keel.
Bij zulke herinneringen heb ik de neiging heel hard een lang aangehouden schreeuw te slaken, om daarmee de taferelen uit mijn hersens te blazen, zoals men in het voorjaar et semikanonschoten het knaaggedierte van zijn pas ingezaaide akker of het gevleugelde gajes uit de boomgaard met de jonge vruchten probeert te verjagen.
Eigenlijk bedoel ik niet eens de pijnlijke herinneringen zelf, maar de schaamte die ze oproepen.’

Deze zinnen zijn hoogstwaarschijnlijk zo uit Brouwers pen gerold. Hij heeft, vermoed ik, weinig last van gedrochten.