De Top Drie (21) van

Annemie Bernaerts (1971) baat met haar man boekhandel Theoria uit in Kortrijk.

Er zijn meerdere titels die in het lijstje van mijn favoriete boeken van 2012 voorkomen, maar als ik er drie moet uitpikken zijn het de volgende:

Nr 1.

Toen Kelderkind van Kristien Dieltiens me bij de eerste aanbieding door de uitgeverij werd voorgesteld, was ik onmiddellijk verkocht. De cover van het boek werd getekend door een van mijn favoriete illustratoren, Carll Cneut. Alleen de cover al is een pareltje, maar de gehele vormgeving, niet te veel tekst, strak lettertype, … maakt dit tot een feestboek.  

Kelderkind is het vijftigste boek van Dieltiens en ze heeft er acht jaar over gedaan om dit boek ook historisch een correct plaatsje te geven. De twee verhaallijnen, deze van Kaspar het kelderkind en Manfred met de hazenlip, vloeien wonderbaarlijk mooi door mekaar. Vanaf de allereerste bladzijde heerst er een spanning die traag maar zeer intens naar een hoogtepunt gaat doorheen het verhaal. Ook al is dit boek een jongerenboek, we hebben het menig volwassen lezer in onze winkel aangeraden, en telkens opnieuw werd het met een heerlijk enthousiasme en bewondering onthaald. 

Nr 2. 

Tonio van A. F. Th. van der Heijden. 

Een intense ode van een vader aan zijn overleden zoon. Het is geen boek dat je in een ruk uitleest, maar een verhaal dat je beetje bij beetje, pagina per pagina volledig opzuigt in het verdriet en het verwerken van dat verdriet. Het is een subliem warm maar tevens zeer rauw relaas van herinneringen en emoties van een vader die zijn zoon veel te jong moet loslaten door een verkeersongeluk. Het verdriet waarmee zowel moeder als vader moeten mee leven is immens, en beiden verwerken dit verdriet op een andere manier. Voor van der Heijden is schrijven over zijn zoon een herbeleven van fragmenten uit zijn leven, een plaats geven aan zijn overleden zoon in zijn leven zonder hem. Een machtig prachtig boek!

Nr 3.

We hadden de winkel nog niet lang en ik was op zoek naar een dun boek. De inhoud maakte niet veel uit. Ik begon in Dinsdag van Elvis Peeters. De roman greep me onmiddellijk. Een zeer strak geschreven verhaal, bijna emotieloos en toch voel je enig medelijden met het hoofdpersonage. Je volgt het hoofdpersonage van bij het ochtendgloren tot het slapengaan op een doodgewone dinsdag. Je volgt hem in zijn doen en laten maar ook in zijn gedachtengang. Ik had het boek op enkele uren uit, het leest als een trein en bij het sluiten van het boek, na het lezen van de laatste bladzijde kan je niet anders dan denken: wat een smeerlapke en toch …
We hebben ondertussen het genoegen gehad om kennis te maken met het schrijversduo achter Elvis Peeters en dat maakt het lezen van het boek nog zo veel rijker. Weten dat meneer en mevrouw elk apart op hun eigen plaatsje schrijven, lezen, herschrijven om dan elke vrijdagmorgen een koffie uit huis te drinken en mekaars werk te verbeteren om het dan feilloos in mekaar te doen passen, maakt van dit boek een uniek stuk dat terecht op de AKO-shortlist stond en van ons part ook best had mogen winnen.