De Top Drie (18) van

Peter Jacobs (1964) is journalist van De Standaard en redacteur van De Standaard der Letteren. Hij is de (co)auteur van reisverhalen als Langzaam door Frankrijk (over de legendarische route nationale 7 naar de Côte d’Azur) en Grenzeloos (over een reis langs het IJzeren Gordijn). In 2012 publiceerde hij de bloemlezing Een tijdreis door België, met reisverhalen van beroemde en vergeten schrijvers over België (o.a. Hugo, Dumas, Thackeray, Stevenson, Zweig, Rilke).

Nr 1.

Ik heb intens genoten van Man met blauwe sjaal (Walewein), omdat het zo'n origineel intiem boek is. Gedurende 250 uur van zijn leven was de Britse kunstcriticus Martin Gayford een bevoorrecht man. Hij mocht in 2003 en 2004 voor schilder Lucian Freud poseren. Het resultaat van die intense periode van wisselwerking, een portret waarop Gayford een opvallende blauwe sjaal draagt, hangt intussen bij een privéverzamelaar in Californië aan de wand, maar het verhaal achter het schilderij ligt nu voor iedereen in de boekhandel. Het portret, en het portret van het portret: het doek dat Freud maakte en het boek over the making of dat Gayford schreef. Er zouden meer van dat soort boeken moeten zijn. Stel je voor dat de postbode van Van Gogh zijn bedenkingen over zijn portret had opgeschreven…

Nr 2.

Erwin Mortier leverde in 2012 alweer een pareltje van een vertaling af. Met Dagboek zonder data (De Bezige Bij) van Enid Bagnold rondde hij zijn trilogie van ‘verpleegstersmemoires' van de Eerste Wereldoorlog af. Die documenten van een zeldzame intensiteit, met literaire kwaliteiten, moedig geschreven vanuit een verrassend standpunt dienden oorspronkelijk als inspiratiebronnen voor Mortiers roman Godenslaap. Hopelijk verdrinken ze niet in de orgie van oorlogsboeken die ons in 2013 en 2014 te wachten staat. Bagnolds associatieve datumloze dagboek van 1918 is zonder twijfel, in vorm en stijl, literair het meest geslaagde van het trio, dat voorts bestaat uit Verboden gebied van Mary Borden en Het kielzog van de oorlog van Ellen N. La Motte. De heroïek van de strijd is hier ver te zoeken; het onderbelichte leven meteen achter het front, komt dichtbij. Wreed en zacht.

Nr 3.

De Duitse romanschrijfster Karen Duve was een adept van kant-en-klare maaltijden. Tot ze het eeuwige gezeur van een vriendin over haar eetgewoonten en hun effecten op het milieu beu was en op onderzoek ging naar de minst schadelijke levensstijl. Ze deed het grondig. De eerste twee maanden at ze uitsluitend biologisch, dan werd ze twee maanden vegetariër en daarna leefde ze twee maanden veganistisch, waarbij geen enkel dierlijk product toegelaten is. Tot slot was ze twee maanden fruitariër, waarbij ze enkel de rijpe vruchten van planten at. Op een heel persoonlijke manier, ferm en toch kwetsbaar, vertelt Duve in Fatsoenlijk eten (Cossee) vlot en fris over haar zoektocht, over haar conclusies en haar blijvende twijfels en zwakten. Dit is geen sectair pamflet van een milieu- of een dierenactivist, maar na Dieren eten van Jonathan Safran Foer alweer een ongewoon pleidooi voor duurzaamheid. Een boek dat overtuigt.