Verdwenen

Het gebeurde op een woensdag net na de zevende verjaardag van N.
E.(4) en I.(3) speelden in de tuin. Ik had het keukenraam opengezet. E. stond met een schoolmeesterairtje voor I.
'Kijk,' zei hij. 'Ik ga tot ontelbaar tellen.'
'O ja!' riep zijn broertje met ogen die blonken van de voorpret.
Was hun grote broer erbij geweest, bedacht ik, dan had hij allang gezegd dat het niet kan, tot ontelbaar tellen. Maar N. was niet in hun buurt, en ik zag hem ook niet op de trampoline. Eigenlijk had ik hem al een hele tijd niet meer gezien.
'Weten jullie waar hij is?' riep ik door het keukenraam.
Ze schudden allebei het hoofd. 'Negentwintig, twintigtien,' klonk het.
Ik liep naar de voordeur om te kijken of N. in het hoge gras vooraan misschien naar insecten aan het zoeken was, maar daar was hij ook niet. Zijn kamer was leeg. Op de tafel in de woonkamer lagen overal stiften en papier, maar N. was niet aan het tekenen. Hij was verdwenen.

'Joehoe,' riep ik terwijl ik alle kamers afliep. 'Waar ben je?'
Ik hoorde het gemompel pas toen ik voor de tweede keer in de woonkamer kwam. 'Ik ben hier toch.'
Hij zat op de bank met een boek. Dat doen ze alle drie graag, prenten kijken. Ze hebben weinig keuze; de boekenliefde hebben ze met de paplepel binnengekregen. Ik keek over zijn schouder mee. Het was geen prentenboek, maar Le Petit Nicolas van Jean-Jacques Sempé en René Goscinny. Hij had het voor zijn verjaardag gekregen van een vriendje. Ik had er al uit voorgelezen. Zelfs P. kwam elke keer meeluisteren naar de avonturen van Nicolas en zijn vrienden: Alceste die altijd aan het eten is, Agnan, het lievelingetje van de juffrouw, Clotaire, de laatste van de klas, Geoffroy die elke keer met een ander formidabel cadeau naar school komt, en Rufus die altijd vecht.
'Lees je de letters?' vroeg ik.
'Ja.'
'Begrijp je alles?'
'Hmmm.'
'Vind je het leuk?'
Er kwam geen reactie.
'Leuk hé! Dat heb ik ook gelezen toen ik klein was.
'Mama,' zei N. 'Ik wil lezen.'

Hij leest!