Twee levens in de Lichtstad

In onze impasse waar na acht uur 's avonds alleen het occasionele kattengehuil nog de stilte verstoort, is het leven in de grootstad met zijn lichtreclames, theater, foto-exposities, kunstgalerijen, modeshows, koffiebars, vintage-boetieken en internationale boekhandels een ver-van-ons-bed-show. De enige lichtreclame in het dorp is die van de Bar du Clos; het verkeer beperkt zich tot renaults en peugeots in alle staten van ontbinding - akkoord, heel soms passeert er een limousine, bijvoorbeeld als Rod Stewart met vrouw, zoon en leger lijfwachten iets komt drinken op de Place (jawel, uw dienaar nuttigde die dag toevallig een grand crème aan een buurtafel); als mij de drang overvalt een boek te kopen, kan ik terecht in onze presse-tabac waar er behalve een keur aan receptenboeken en thrillers over paddestoelenjachten ook wel eens een Goncourt-winnaar wordt geëtaleerd, als ik geluk heb.

In zo'n omgeving, begrijpt u, wordt wel eens naar de grootstad verlangd.
Het was dan ook met veel goesting dat ik Les heures souterraines van Delphine de Vigan ter hand nam, een roman die zich afspeelt in de Lichtstad en overigens ook genomineerd werd voor de Prix Goncourt - nee, ik kocht het boek niet onze presse-tabac.
Thibault, een dokter bij SOS Médecins, heeft net zijn vriendinnetje Lila buitengebonjourd omdat hij vermoedt dat zij niet van hem houdt. Mathilde, een weduwe met drie kinderen, bekleedt al acht jaar een hoge functie in een cosmeticabedrijf, maar wordt sedert negen maanden door haar baas gepest. We volgen beide personages op één dag, 20 mei. Een waarzegster heeft Mathilde voorspeld dat haar leven dan zal veranderen. Terwijl Thibault zich van de ene naar de andere urgentie spoedt en ondertussen angstvallig zijn mobieltje in het oog houdt in afwachting van een bericht van Lila, volgen we Mathilde op de metro en de RER naar haar kantoor.
De verhaallijnen scheren soms rakelings naast elkaar heen, bijvoorbeeld als Mathilde op de metro een vrouw bijstaat die een toeval krijgt en Thibault wordt opgebiept om die vrouw te onderzoeken. Meer dan wat ook voelen we de eenzaamheid van de personages. Thibault en Mathilde zijn allebei de geestelijke uitputting nabij. Toch is er ook verwachting, hoop op verandering. Zal Lila Thibault bellen en hem haar liefde declareren? Zal Mathilde naar een andere afdeling in het bedrijf verplaatst worden? Of, misschien, zullen Thibault en Mathilde elkaar ontmoeten, elkaar vinden?
Dat laat ik u zelf ontdekken. Ik las het boek in de zetel voor het haardvuur in onze stille straat. En besefte dat het goed is om af en toe een bezoek aan de grootstad te brengen, maar afgezien daarvan? Laat het maar een ver-van-mijn-bed-show blijven.