Dialogen

Hij: Kijk op het plan, we kunnen niet de hele nacht rondjes blijven rijden.
Zij: Ik denk niet dat we rondjes rijden, ik vind de goede straat gewoon niet.
Hij: Kijk op het plan.
Zij: Ik kan er niet bij met mijn veiligheidsriem aan.
Hij: Maak de riem dan los.
Zij: Ik zie niet genoeg, mag het licht aan?
Hij: Nee, dat stoort. Bovendien denk ik dat de lamp aan jouw kant kapot is.
Zij: 't Is niets, als je onder een lantaarn staat, kan ik goed zien. Trager! Trager.
Hij: Goed zo?
Zij: Wacht. Maar ik vraag me af, is het in het elfde of twaalfde arrondissement?
Hij: Het elfde.
Zij: Het twaalfde. Ik had gelijk. M9. Voilà, ik heb het gevonden, we zijn vlakbij. Maar het is in de andere richting, we moeten de toer doen en de straat beneden oprijden.
Hij: Ik parkeer hier, we gaan te voet.
Zij: Het regent!
Hij: Ok, ok, ik doe de toer, maar als we verloren rijden, dan is het niet mijn schuld.

Toen Conversations conjugales van Danièle Sallenave vorige zaterdag op mijn nachtkastje landde, moesten Harry Mulisch (Het stenen bruidsbed) en Alexander Soljenitsyne (Une journée d'Ivan Denissovitch) wijken. Conversations conjugales is niet alleen lekker kort (76 p.), maar ook vol afwisseling en makkelijk verteerbaar. Sallenave serveert ons dialoogjes tussen een man en een vrouw. Aan tafel, in bed of in de auto. Soms gaat het over futiliteiten, zoals de kwaliteit van de boter, soms over delicatere onderwerpen.
Het is niet makkelijk, dialogen schrijven, neemt u dat maar van me aan. Sallenave doet het meesterlijk. Ze laat man en vrouw maar babbelen, maar wij vragen ons af: zijn al die woorden geen ruis om hun onbehagen te verbergen?