De stilte van de angst

Ik zou kunnen beginnen over de soep die ik eergisteren heb gemaakt, een kruidige pompoensoep met currypasta die zuslief - jawel de zus van het trouwfeest met Grunberg - dit weekend uit Zwitserland heeft meegebracht, maar dat is een flauwe intro. Het enige wat die soep verbindt met het onderwerp van vandaag is de kleur van de kom waaruit ik ze heb gedronken. Laten we dus maar met de deur in huis vallen.
Op Mario Vargas Llosa na bereiken Peruaanse auteurs zelden ons taalgebied. Alonso Cueto, die journalistiek doceert aan de universiteit van Lima, had al dertien boeken geschreven eer een Nederlandse uitgeverij met hem in zee ging. Bij De Arbeiderspers verscheen dit najaar Het blauwe uur, volgens Vargas Llosa "een magistrale roman die helder en fantasievol de gevolgen van tien jaar burgeroorlog vertelt".
In Het blauwe uur gunt Alonso Cueto ons een blik op een donkere periode in de geschiedenis van zijn land, de oorlog met de guerrillabeweging Lichtend Pad.
De verteller noemt zichzelf Adrián Ormache en is een succesvolle advocaat in Lima. Ormache komt te weten dat zijn overleden vader, een officier bij de Peruaanse marine, even gewetenloos was als de terroristen en zijn gevangen verschrikkelijk mishandelde. Behalve één keer, toen hij verliefd op een vrouwelijke gevangene en zij kon ontsnappen. Ormache gaat naar deze vrouw op zoek. Gaandeweg ruilt hij zijn gerieflijke leventje in voor de rauwe realiteit en beseft dat hij meer op zijn vader lijkt dan hij had kunnen vermoeden.
Het blauwe uur is een spannende roman die ons laat meevoelen met de overlevenden van de Peruaanse burgeroorlog voor wie "de ijzige stilte van een willekeurige nacht altijd de stilte van de angst zal zijn, de deur van hun huis altijd een deur die elk moment kan worden ingetrapt."
Is uw nieuwsgierigheid gewekt, slaat u dan De Morgen open. Nadere details vindt u in Uitgelezen.