Zijn probleem

Probeert u kinderen maar eens een abstract begrip uit te leggen. Dan knikken ze van ja, zeggen ze dat ze alles hebben begrepen tot ze het ogenblik nadien een vraag stellen die helemaal naast de kwestie is. Dan begint u met goede moed opnieuw, maar dan krijgt u zo'n blik van "waar heb jij het in godsnaam over?". Sommigen beginnen dan nog eens van voren af aan, anderen slaken een zucht.
Concreet zijn is de boodschap. Héél concreet dan, zoals in het prentenboek Gros-Lapin van Ramona Badescu en Delphine Durand. Het verhaal begint zo:

Dik-Konijn heeft een probleem.
Een probleem even groot als hijzelf.
Een omslachtig probleem dat hem overal volgt
en hem verhindert aan iets anders te denken.
Dus belt hij Eekhoorn op.

Maar Eekhoorn neemt de hoorn niet op en de mama van Dik-Konijn heeft teveel werk. Dus zit Dik-Konijn maar alleen thuis, op de hielen gezeten door een grijs, harig monster. Doet hij de kast open, dan zit het probleem daar; knipt hij de televisie aan, dan ziet hij het op elk station in een andere uitdossing; wil hij naar muziek luisteren, dan maakt het probleem zoveel lawaai dat hij niets kan horen.
Eind goed, al goed. De vrienden van Dik-Konijn kloppen aan met cadeautjes. Zijn mama is er ook met een pannenkoekentaart. Want het is zijn verjaardag! En het probleem? Dat is verdwenen.

De zonen vonden het grijze monster hilarisch. 'Daar is zijn probleem!' riepen N.(6), E.(4) en I.(2) bij elke nieuwe bladzijde uit, waarna ze alle drie in lachen uitbarstten. Maar hadden ze het begrepen?
Het antwoord kreeg ik 's anderendaags. E. speelde in de tuin. N. wilde meedoen, maar E. had er geen zin in. Hij vroeg N. op te houden, tevergeefs. E. werd er kregelig van. Ik zei aan N. dat hij naar binnen moest komen. Hij keek me aan en lachte schalks. 'Waarom dan, mama? Ik ben toch zijn probleem!'