In tijden van SAD

Mijn vriendin S. zuchtte. 'Ik ben al een paar dagen een beetje down.'
'Is het dat extra jaar dan?' Ik belde om haar te feliciteren met haar verjaardag.
'Dat zal er wel iets mee te maken hebben,' zei S.
Een paar weken daarvoor was het mijn beurt geweest. Het doet me niets, had ik aan iedereen verkondigd. Tot ik bij de verjaardagsmail dit bericht las: "Proficiat met je zevenendertigste!" Toen ik het getal zwart op wit op het scherm zag, kroop een rilling over mijn rug. Het zou verboden moeten zijn, leeftijden vernoemen bij verjaardagswensen aan mensen ouder dan 35.
'Weet je,' zei S., 'ik heb zo'n gevoel alsof mijn leven nu vaststaat, dat het de volgende decennia niet meer verandert.'
'Misschien heb je een hobby nodig,' opperde ik. 'Fotografie, zumba, ik zeg maar wat.'
'Wanneer zou ik dat doen? Ik heb het zo al druk genoeg.'
'Als je écht wil, kan je de routine doorbreken. Het is mogelijk. Alles is mogelijk. Verkoop je huis, verhuis naar de Provence en open een Bed&Breakfast.'
Ik had een punt; S. is een van de grootste Provence-liefhebbers die ik ken.
'De Provence, akkoord, maar een B&B, da's niets voor mij,' zei S. 'De job die ik hier heb, doe ik heel graag.'
'Maar verhuizen kan wel,' zei ik. 'Dat houd ik me toch altijd voor. Alles kan.'
'Inderdaad,' zei S. 'Maar het zou misschien niets voor mij zijn... Eigenlijk ben ik niet slecht af. Het ligt vast aan het vallen van het blad. Als het winter wordt, ga ik altijd piekeren.'

Wie heeft er nooit last van? SAD of Seasonal Affective Disorder. Winterblues. Mensen die werken in kantoorgebouwen met weinig ramen kunnen er zelfs het hele jaar aan lijden. Dagelijks een uur wandelen helpt, maar dat is niet voor iedereen haalbaar. Een alternatief is een lekker boek. Zoals Een jaar in de Provence van Peter Mayle. Ik hoor u denken: een boek over een buitenlander die zich settelt in Zuid-Frankrijk? Daarvan zijn er dertien in een dozijn! Dat dacht ik ook. Maar toen de persverantwoordelijke van het Comité Regional de Tourisme van Marseille er ook over begon, werd ik toch nieuwsgierig. Peter Mayle had een goede job in de reclame in Londen. In 1988 liet hij alles zitten en verhuisde hij met zijn vrouw naar een dorp in de Lubéron (en wel Ménerbes, al wordt dit niet in het boek vermeld). Mayle kocht een 18de-eeuwse mas en ondernam renovatiewerken. In zijn boek vertelt hij over zijn eerste jaar ter plaatse: de gekmakende mistral, de betogen van zijn loodgieter Monsieur Menicucci, de geheimen van de Provençaalse keuken. Ik las het vorige winter. In één ruk. Het is goed geschreven, bij momenten erg grappig én het werkt onthemend. Misschien een mooi verjaardagsgeschenk voor S.?