De Behanger (Patricia Vlasman)

pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl

Ik ben een behanger, en woon antikraak op de Singel in Amsterdam. Het is mijn ding niet om met letters te goochelen, maagdelijk papier te bevuilen, of dat soort dingen, en echt, het heeft me heel wat liters whisky gekost waarmee ik én mijn faalangst én de pijn in mijn kapotte kies heb weten weg te spoelen alvorens over te gaan tot dat wat jij, vermoeide geest, onderuitgezakt op je Ikea driezitsbank in een behaaglijk verwarmde recent opgeleverde vinex woning onder de rook van Utrecht, op je schoot hebt liggen en gedwongen bent om te lezen omdat er een babykamer behangen dient te worden of een zolderruimte tot gelikt kantoor moet worden getransformeerd. Ik zeg het u eerlijk, ik ben een man van weinig woorden en langdradige teksten zijn aan mij niet besteed, sterker nog, verder dan de eerste brief aan de Korintiërs ben ik in de Bijbel niet gekomen, laat staan dat u mij vrijwillig in een bibliotheek, boekhandel of dergelijks, in mijn spaarzame vrije weekenden tegenkomt omdat ik, zoals ik u al eerder toevertrouwde, geen lezer ben en vooral geen schrijver, en ik druk het u op het hart, ik heb een gruwelijke hekel aan lui die anderen zoals uzelf, een verhaal op de mouw spelden, bruut het leven van een ander binnenmarcheren met horrorverhalen van ontrouw, moord en andere leugens. Verschrikkelijk vind ik het, u uit naam van de kunsten op verkeerde ideeën brengen en belasten met wanen van een ander, niet zijnde uzelf, vreselijk vind ik ze, die zogenaamde schrijvers of dichters die geesten vertroebelen met satanische fantasieën. Als ik, met mijn professie – ik ben behanger en woon antikraak op de Singel in Amsterdam – aan een willekeurige klant, iemand zoals u, die onder druk van een geblondeerde echtgenote of gerelateerde, de kneepjes van het vak zou onthouden om zelf een opknapklus in de wacht te slepen, dan zou ik mezelf in de handen snijden want, met alle respect voor uw intelligente bezigheden op kantoor, behangen is vakmanschap en aan een dergelijke klus kun je simpelweg niet vrijmoedig beginnen, de dikte van het plaksel, de structuur van het materiaal, ik zeg het u nogmaals, het beroep van behanger luistert nauw en dientengevolge is een stappenplan in deze geen loze geste, en ik durf te beweren dat ik u, met de gebruiksaanwijzing die u nog steeds op uw barmhartige schoot heeft liggen, veel, heel veel, plezier doe.

Tot 2003 leidde Patricia Vlasman (1971) bij de Utrechtse politie een wetenschappelijk onderzoek naar de harde kern van jeugdcriminaliteit. Sedert een hartoperatie in 2006 legt zij zich voltijds toe op het schrijven. In 2010 verscheen haar debuutroman In alles eenzaam (Uitgeverij Artemis). Momenteel werkt zij aan haar tweede roman.