Zevenhonderdeneen

Zevenhonderdeneen. Het getal viel voor de zomer.
Vertigo kreeg ik ervan.
'Zevenhonderdeneen!' gilde ik door de huiskamer, zo luid dat iedereen zijn activiteiten staakte. 'Zevenhonderdeneen! Geloven jullie dit?'
Ik kreeg starende blikken. Zevenhonderdeneen was simpelweg niet voorstelbaar.

De ganse zomer bleef zevenhonderdeneen in de actualiteit. Het getal was overal: op het internet, in de krant, op de radio. Je moest al een kluizenaar zijn of Elzéard Bouffier heten om het niet te kennen: zevenhonderdeneen.
Toen septemberde naderde, kregen we namen. Niet alle zevenhonderdeneen, maar wel die van de bekenden en van de beloftevolle onbekenden. De speculaties begonnen.

Zaterdag ging ik naar de boekhandel. De winkel was net open. Daar lagen ze op een lange tafel bij de ingang in keurige stapeltjes, de boeken van de Franse rentrée littéraire.
Tussen nu en eind oktober verschijnen in Frankrijk maar liefst 701 nieuwe titels, waarvan 497 van Franstalige auteurs. Er is er een bij van het enfant terrible van de Franse letteren, Michel Houellebecq, ook een van de auteur van het veelgeprezen Les Âmes grises, Philippe Claudel, van de Goncourtwinnaar van 2004 Laurent Gaudé, van de jonge, sterk opkomende Olivier Adam, van de Frans-Congolese auteur Alain Mabanckou, van de schrijfster van het bejubelde Les Déferlantes, Claudie Gallay, van Marc Dugain en, naar jaarlijkse gewoonte, ook van onze eigen Amélie Nothomb.

Ik nam er één van de zevenhonderdeneen en liep snel door naar de schoolspullen.