Leve Delia

Toen ik zondag nietsvermoedend de mail opende, vond ik dit bericht:

Querida Annick,
Mañana lunes llegaremos en la tarde. Si hay algun problema, avisame.
Muchos cariños, Beatriz

Maandag komt Beatriz, zei ik voor me uit. Op dat ogenblik glimlachte ik nog. Ik had Beatriz al negen jaar niet meer gezien. Hoe vaak had ik haar al niet gevraagd wanneer ze op bezoek zou komen in Europa? En nu kwam ze eindelijk. Maar maandag was morgen. Morgen kwam Beatriz!
Voor het besef goed en wel tot me was doorgedrongen, stond ik al in de keuken te balanceren op een stoel om de kookboeken uit de hoge kast te halen. Ik sloeg het stof eraf, opende de ijskast en alle voorraadkasten en begon als een bezetene te bladeren.

Beatriz is de moeder van Ana Belen, de beste vrouwelijke chefkok van Venezuela. Ana Belen is getrouwd met de beste mannelijke chefkok van het land en samen runnen ze de twee beste restaurants van Caracas.
Beatriz kweekt in haar tuin in de uitlopers van de Venezolaanse Andes prachtige bloemen, maar ze kan ook uitstekend koken. Met eenvoudige ingrediënten maakt ze exquise gerechten, dat heb ik op drie vakanties mogen ondervinden.

En nu kwam zij hier en had ze waarschijnlijk de allerhoogste culinaire verwachtingen, wat ik haar overigens niet kan verwijten want wie was het die Ana Belen zo vaak in liederlijke uitlatingen over de Franse keuken had geschreven, de Thon rouge au jus de coquelicots et jus d’olives noires van Jacques Chibois, de Anémones de mer en beignets légers et onctueux iodé van Gérald Passédat of de Pigeon lacqué accompagné de noisettes grillées, réduction de jus au café torréfié van Alain Llorca?
Jawel. Alleen maar ik.
Niet dat ik na een gastronomiereportage zelf zoals Chibois, Passédat of Llorca ging koken. Hun keuken bevindt zich ten opzichte van de mijne niet op een andere planeet, maar ronduit in een ander universum. Ik kook al zeven jaar lang pasta met salade of quiche et salade, behalve op vrijdag want dan is er pizza met salade en op zondagavond want dan eten we pannenkoeken en voor de liefhebbers is er dan ook salade. Als vrienden komen, doe ik barbecue en voor de ZSG (Zeer Speciale Gelegenheden) maak ik de Thai Green Curry With Chicken van Jamie Oliver.

De komst van Beatriz hoorde thuis bij de ZSG, daar bestond geen twijfel over, maar kokosmelk had ik niet, noch groene curry, zelfs geen kipfilets of basilicumbladeren en de supermarkt was met ingang van september niet meer open op zondagvoormiddag. Wat moest ik dan?

Ik nam How To Cook Book One van Delia Smith van de stapel, nog gekregen van mijn ouders voor mijn negenentwintigste verjaardag, wat ook iets over mijn kooktalent zegt. Ik weet niet of ik toen zo blij was met het geschenk, maar achteraf gezien was How To Cook wel een schot in de roos.
Bechamelsaus? Neem melk, bloem en boter, doe ze samen in een pot, zet die op het vuur, roer af en toe en klaar is kees. In het begin woog ik de ingrediënten nog af, maar nu doe ik dat allang niet meer. De saus lukt nog altijd. Leve Delia, dus.
In haar boek staan ook gesofistikeerde versies van gewone gerechten, en dat werkt meestal goed met bezoekers. Zoals de Spinach Ricotta Lasagne with Pine Nuts van bladzijde 226. In een uithoek van de kast vond ik nog een pak lasagnebladeren. Na een grondige speurtocht had ik ook: 1 kg diepvriesspinazie, een spies roquefort, een zak amandelen. Als Delia's bechamelsaus zonder afwegen lukte, kon haar lasagne ook met roquefort in de plaats van ricotta en amandelen in de plaats van pijnboompitten.

En het voorgerecht dan? Violette artisjokken misschien, die zaten deze week bij het pak van de groenteboer en zijn typisch Provençaals. En als ik na de lasagne nu wat kazen op een schotel schikte en daar druiventrossen van de lokale boer tussen drapeerde, bij het dessert een taart gaf met pruimen van eigen kweek, en de kist Parfum de Schistes openbrak van de wijnboer uit de Hérault?
Dan wordt die Zeer Speciale Gelegenheid op zijn minst heel erg Frans.