Blond en bijzonder geil (Ernest van der Kwast)

pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl

Er kwam een totaal vreemde vrouw de boekhandel binnen. Louis trok aan zijn rechteroor. ‘Goedemiddag mevrouw,’ zei hij, ‘wist u dat mensen met grote oren langer leven?’
      ‘Nee,’ zei de vrouw zonder verdere toelichting.
      ‘U kunt er alles over lezen in Mama Tandoori, de nieuwe roman van de Indiase oplichter en kippenhandelaar Ernest van der Kwast. Een prachtig werkje en toevallig op voorraad. Vier voor de prijs van één.’
      De vrouw reageerde niet. Ze hield haar handtas stevig vast.
      ‘In Delhi woont een man wiens oren even groot zijn als de prammen van Sabine Hagendoren,’ zei Louis. ‘Hij is 292 jaar, zeven maanden en twee dagen oud.’
      De vrouw keek hem verbijsterd aan.
      ‘Het staat allemaal in het boek van Van der Kwast. Een prima cadeau ook. Is er iemand in uw omgeving binnenkort jarig? Misschien uw fietsmaker of de brillenverkoper op de hoek?’
      De vrouw schudde haar hoofd. ‘Ik ben op zoek naar een boek,’ zei ze niet op haar gemak, ‘het is voor mezelf.’
      ‘Een zelfhulpboek?’ repliceerde Louis onmiddellijk. ‘Of een hobbyboek? Ik heb alles in huis. Heeft u haar op uw rug? Ook daar hebben we boeken over. Zegt u het maar.’
      ‘Ik ben op zoek naar een thriller van Suzanne Vermeer,’ zei de vrouw. ‘Cruise heet het.’
      Louis begon te kokhalzen. ‘Excuseer,’ zei hij toen hij er klaar mee was. ‘Ik ben allergisch voor thrillers. Behalve als ze zijn geschreven door Saskia Noort. Kent u de Nederlandse schrijfster? Ze is blond en bijzonder geil. Ik zou haar wel een keer achterwaarts in de poes willen naaien.’
      De vrouw deinsde onwillekeurig een meter achteruit en ze keek om, om te peilen waar de uitgang zich bevond.
      ‘Suzanne Vermeer,’ ging Louis verder. ‘Dat is een pseudoniem van een dwergpoliep met puitenogen. Dat kan niet anders. Zo lelijk als de nacht en een bruine streep in haar onderbroek. Anders schrijf je niet onder een schuilnaam.’
      ‘Ze –’ wilde de vrouw beginnen.
      ‘Ze is genomineerd voor de NS Publieksprijs. Ja, dat weet ik. Denk je dat ik geen stielkennis heb? Dat ik hier zomaar wat uit mijn nek sta te kletsen over boeken?’
      De vrouw durfde haar hoofd niet te bewegen. Louis meende haar ogen vochtig te zien worden.
      ‘Mama Tandoori is ook genomineerd voor die NS-prijs,’ zei hij. ‘Het schijnt dat Ernest van der Kwast ook het boek van Franca Treur heeft geschreven. En dat van Erwin Mortier. En dat van Helmut Lotti. Maar dat geloof ik niet. Volgens mij heeft zijn moeder dat gedaan.’

Ernest van der Kwast (1981) had al vaak in literaire magazines gepubliceerd voor hij in 2005 officieel debuteerde met Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen. In april verscheen zijn nieuwe roman Mama Tandoori (Nijgh & Van Ditmar), een geromantiseerd verhaal over zijn Indiase moeder, waarmee hij genomineerd is voor de NS Publieksprijs. U kunt hier stemmen.

Wie pasticheert Ernest? Uw reactie graag hieronder.