pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl
Niet over de rijweg – zoals Pantelej Rysakov beweert – over het trottoir liep ik naar de levensmiddelenzaak voor worst. Rode worst waarvan je het vel met één haal los kunt trekken. Nog voor ik voorbij het huis was waar de vrouw van de professor altijd als een uitgedroogde paardenvijg op de divan ligt, zag ik hem.
‘Burger Koeznetsov!’ brulde ik in opperbeste stemming. Het vooruitzicht van rode worst – mits deze niet naar kaas stinkt – brengt mij altijd in opperbeste stemming.
Zoals te verwachten was, ging Koeznetsov ervandoor onder het roepen van ‘O-ho-ho!’
‘Over de rijweg?’ zou Pantelej Rysakov vragen. Maar die vraag zou ik in geen geval beantwoorden. Zodra je Pantelej Rysakov aandacht geeft, zit je de hele dag, nee erger nog, je hele leven aan hem vast.
‘Burger Koeznetsov!’ Ik rende de goede man achterna. Als iedereen wilde ik de vijf bulten op zijn hoofd aanschouwen. Het hele land sprak over die vijf bulten, al waren de meesten vergeten dat het allemaal met meubelmakerslijm begonnen was.
Natuurlijk had ik beter moeten weten. Het is vrij zinloos iemand bij zijn naam te noemen als hij overduidelijk zijn geheugen kwijt is. Ik had net zo goed ‘Burger Petoechov!’ of ‘Burger Sapogov!’ kunnen roepen. Het had geen enkel verschil gemaakt. Stoppen zou hij niet. Daarom sloeg ik hem met zijn eigen meubel op het hoofd. Want dat heb ik nog niet verteld, maar ik herkende Koeznetsov niet aan zijn bulten. Nee, dat was onmogelijk geweest! De beste man droeg een hoed. Een vrouwenhoed met een opzichtige pauwenveer. Vraag me niet waarom. Misschien om zijn bulten onder te verbergen. Wie zal het zeggen? Ik herkende hem aan zijn houten krukje dat hij ongezien bij het vuil langs de straat had gezet. Met luid gekraak liet ik het op de schedel onder die afzichtelijke vrouwenhoed neerkomen.
‘O-ho-ho!’ jammerde Koeznetsov. Al zal dit verhaal leren dat het burger Koeznetsov niet eens was. Het was zelfs geen man. ‘O-ho-ho!’ Erg uitgebreid was haar vocabulaire niet, dat is het enige wat ik over deze vrouwspersoon kan zeggen.
Op dat moment kwam Pantelej Rysakov eraan. Negeren was onmogelijk; hij zwaaide met een rode worst die volgens hem maar drie roebel had gekost. Maar als je goed keek, zag je dat de ratten het vel eraf hadden geknaagd, zodat het alle opwinding niet waard was. En zonder hem te groeten vervolgde ik mijn weg over het trottoir.
Tania Heimans (°1969) geeft schrijfcursussen en lezingen. Met haar debuut, Hemelsleutels (Artemis & co), werd ze tweede bij de Academica Debutantenprijs 2009. Haar derde roman - De uitzonderlijke gave van William Praise - verschijnt in april 2012. Wie raadt wie de gepasticheerde auteur is, krijgt rond die tijd een exemplaar thuisgestuurd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
11 opmerkingen:
Dat wil zeggen: wie het als EERSTE goed raadt!
Ilja Ilf en Jevgeni Petrov? Auteurs van o.a. de farce "De twaalf stoelen"
Mooi antwoord. Maar helaas...
Auteur leefde wel in dezelfde tijd, en in Rusland.
Dank. Hm. Een tijdgenoot van Ilf en Petrov. Als tweede en laatste gokje zet ik dan alles in op Michail Boelgakov.
Weer een goed doordachte poging. Maar nee. Al waren de stalinisten ook niet blij met deze schrijver.
Een auteur waar de Schrijversbond van de Sovjet Unie niet blij mee was? Tja...dat kan nagenoeg elke Rus met een pen zijn geweest. Vandaar een laatste spervuur: Joeri Olesja! Andrej Platonov! Daniil Charms!
Haha, ja dat is waar. Vooruit, dan een hint waar je iets aan hebt: die vijf bulten moeten toch een aanwijzing zijn. Geen spervuur, maar een gericht schot. Wie van de drie?
Dan Daniil Charms, bedenker van het geweldige figuur Himmelkoemov.
Shoot!
Dat van die bulten zegt mij niets...
De vijf bulten verwijzen naar het korte verhaal dat me heeft geïnspireerd bij het schrijven van deze pastiche.
Daarmee geef ik nu weg wie de auteur is. En dat is...
Steven van Ammel had het juist. Proficiat! Het is inderdaad Daniil Charms. De pastiche is geïnspireerd op zijn korte verhaal 'Vijf bulten' uit 1935. Over Koeznetsov, die vijf keer een baksteen op zijn hoofd krijgt, en daardoor vergeet wat hij ging doen. Waarna het verhaal eindigt met: 'Alstublieft! Als iemand op straat een man tegenkomt die vijf bulten op zijn hoofd heeft, laat hij die man dan vertellen dat hij Koeznetsov heet en dat hij meubelmakerslijm moet kopen om een kapot krukje te repareren.'
Steven als jij je adres aan me doorgeeft, dan zorg ik dat je in april mijn nieuwe roman krijgt. Info@taniaheimans.nl
Een reactie posten