Snob

Het filmfestival is voorbij en de zomer werkt aan een inhaalmanoeuvre. Voor ik naar Aix-en-Provence vertrok voor een weekend met vriendinnen, vroeg ik de zonen welke pet ze nu wilden. Het stond al een week in de schoolagenda's: casquette obligatoire sur la cour.

'Ik wil een lichtrode,' zei E. (4).
'Een roze?' vroeg ik, lichtelijk verbaasd, want als er één kleur die de zonen weigeren, dan is die het wel.
E. keek geïrriteerd. 'Neen, dat zeg ik toch niet! Een licht-rode.' Hij spelde het nadrukkelijk en wees naar iets oranje.
'En jij?' vroeg ik aan I. (3).
'Een blauwe.'
'Voor mij een zwarte,' zei N. (7).
'Oranje, blauw, zwart,' herhaalde ik, waarbij ik telkens de zoon in kwestie aanwees. Vergissingen kunnen catastrofes veroorzaken.

Iedereen knikte, maar N. keek nog bedenkelijk. 'Bij mij moet er zo'n panter op staan,' zei hij.
'Ik wil een olifant,' zei E.
'Ik wil een leeuw,' zei I.
Ik zei hen dat ik mijn best zou doen, maar niet kon beloven dat ik dat zou vinden, dat het misschien gewoon niet bestond.
'Mama,' zuchtte N., 'natuurlijk bestaat het, Mathis heeft zo'n pet.'

Hier dacht ik aan toen ik 's middags op Boulevard du Roi René in Aix in de file stond en luisterde naar mijn vriendin France I. Ze vertelde namelijk over de oorsprong en evolutie van het snobisme. De aanleiding was de verschijning van Histoire du snobisme van Frédéric Rouvillois. Ik vernam dat het snobisme zo oud is als de mens, dat snobs parvenus zijn maar geen arrivistes en dat ze doorgaans veel gelukkiger zijn dan de dandy's die de nieuwe trends lanceren (die de snobs dan en masse volgen). France I. had het ook over de grote snobs in de literatuur, zoals Madame Verdurin bij Marcel Proust, en liet me het snoblied van Boris Vian horen. U kunt alles hier beluisteren.

's Anderendaags haalde ik de buit binnen. Ik vond een oranje pet voor E. en een groene met blauwe letters voor I. Voor N. kocht ik een zwarte. Van Puma.