Dikwijls denk ik eraan om een stukje te schrijven.
Soms, als die gedachte opnieuw in me opkomt, heb ik amper de tijd om aan een onderwerp te denken, of er duiken al zinnen op, en het zijn de zinnen die me naar een verhaal leiden. Ik heb er geen idee van waar het verhaal me zal brengen, en ik voel me als de eenzame reiziger die, met een beperkte kennis van een vreemde taal, na lang talmen een buurman in de trein aanspreekt, daarbij de schaarse woorden die hij kent gebruikend, zo een kortdurende illusie van warme gedachtenwisseling wekt en onvermijdelijk vastloopt in een gesprek waarvan hij het onderwerp niet heeft gekozen (en zich voelt als die andere reiziger die op een lange saaie reis, plots, gelokt door een vergezicht, beslist links in te slaan, om na korte tijd vast te stellen dat hij niet verder kan en dreigt te stranden in de modder (en die zich op zijn beurt voelt als een thrillerschrijver, die op een geniale ingeving een onverwachte wending geeft aan zijn verhaal, doch wat later vastloopt in een onontwarbare plot)).
De schrijver neemt de draad terug op, de reiziger maakt met modderbanden rechtsomkeer en onze treingebruiker geeft zijn vastgelopen poging op en kijkt wat onwennig uit het raam. Mijn stukje heb ik ondertussen geschreven, maar wat nu?
Dank aan E., de gastauteur!
Aan welke auteur herinnert dit stukje? Uw antwoord is welkom op het reactieformulier.
Posts
10 opmerkingen:
Italo Calvino!
Ik moet er wel bij vermelden dat 'als op een winternacht een reiziger' een boek is dat ik onlangs opnieuw heb gelezen. De combinatie van de stijl, het thema (het stukje zelf dus), en de woorden 'trein' en 'reiziger' deden de rest.
Goede poging, maar het is niet Italo Calvino.
Ai ai ai, zwijgen is goud.
Goed geschreven, intrigerend. Zou het Erwin Mortier kunnen zijn? Neen, waarschijnlijk niet, want die is barokker.
Of Eric de Kuyper?
Het begin doet mij denken aan'Longtemps je me suis couché de bonne heure'
Is dat niet de eerste zin van 'A la recherche du temps perdu.' van Proust?
Mijn antwoord is: Marcel Proust
Juist geraden Cécile!
Het is een poging tot imitatie van de meesterlijke eerste paragrafen uit 'A la reherche du temps perdu' waar Proust op sublieme wijze het in slaap vallen en de grens tussen realiteit en droom exploreert.
Zeer mooi geschreven, waarde E,
Uw dromerige mijmering heeft mij als lezer even ontvoerd uit de alledaagse realiteit.
Door de 'temps perdu', hoef ik intussen ook niet meer te raden bij wie U de moutarde haalde. De eerlijkheid gebiedt me evenwel toe te geven dat ik Proust niet herkend had.
RV
Hoemeer ik eraan dacht, hoe zekerder ik was van mijn stuk. Die eindeloze zinnen, met bijzinnen en onvoltooide deelwoorden, die langgerekte ontledingen van zijn al dan niet bewuste overpeinzingen.
Knap gedaan, Marcel..euh manu
Cécile
Ik wist niet wie het was, dacht even aan Pascal Mercier (Night Train to Lisbon) maar gelukkig wist Cécile beter.
In elk geval: heel goed geschreven! :-)
Een reactie posten