Michelin

In de Bar des Boulistes zit één man aan de toog. Gedrongen gestalte, zwart golvend haar dat achteruit is gekamd, een karakterkop. De chef van ons gastronomisch restaurant. Jawel, behalve een bioscoopzaal, vier vrouwen van plezier en het kasteel van Christian Dior hebben we in ons dorp ook een Michelin-ster.
'Heb je verlof?' vraagt de barman.
'Nee. Ik heb mon petit café nodig. Ik heb het monster naar school gebracht.'
'Het monster?'
''t Is een geval,' zegt de chef zonder opkijken van zijn Var-Matin. 'Heb je het gehoord van Michelin?'
De barman schudt zijn hoofd.
De chef pint een bladzijde neer. Hij wijst een artikel aan. 'De editie van 2010 is verschenen. In de Var zijn er twee nieuwe tweesterrenrestaurants.'
'Bij ons?'
'Saint-Tropez en Le Castellet,' mompelt de chef.
De barman komt naast hem staan. De mannen lezen het artikel in stilte.
'Achtenvijftig sterrenetablissementen in de Var, Alpes-Maritimes, Monaco en Corsica,' besluit de barman.
'Le Castellaras is zijn ster kwijt.' De chef maakt een grimas en slaat zijn koffie achterover.

Zoals ik hem daar bezig zie, kort van stof en bezeten door zijn job, doet hij me denken aan het personage dat Muriel Barbery beschrijft in haar debuutroman, Une gourmandise. Hij is de paus van de gastronomie, de meest geduchte culinaire criticus ter wereld. Door zijn collega's gerespecteerd en gevreesd, door zijn vrouw geadoreerd, door zijn minnaressen passioneel bemind, door zijn kinderen gehaat. Nu ligt hij op zijn sterfbed en het enige wat hij nog wil, is de smaak thuisbrengen die hij in zijn hoofd heeft, een smaak die hem meer waard is dan alle delicatessen ter wereld. Daarom duikt hij in de kookpotten van zijn kindertijd.
Une gourmandise is opgedeeld in korte hoofdstukken waarin nu eens een product - vlees, vis, groente, rauwe bereidingen, brood, whisky, ijs, mayonaise, noem maar op - en dan weer een herinnering van een naaste van de hoofdpersoon centraal staat. Barbery, die afgestudeerd is in de filosofie, spijst de roman met mooie bespiegelingen. Une gourmandise is maar 145 bladzijden dik, maar het is een boekje om van te snoepen.

De paus van de lokale gastronomie is intussen opgestaan. Hij legt een muntstuk op de toog en knikt kort naar de barman.
Ik zie hoe hij de straat oversteekt en bij de krantenwinkel de voorpagina van Nice-Matin, Le Monde en Le Figaro overloopt. Dan draait hij zich om, kijkt voor zich uit en loopt haastig weg.