Onofficiële verslavingen

Soms wil ik het proberen. Plots. Onaangekondigd. Stoppen. Maar echt: een hele week. Om te kijken of ik het kan.

Want bloggen is een verslaving. Zo'n onofficiële verslaving. Onofficiële verslavingen zijn des te gevaarlijker. Neemt u nu het geval van Ben Deventer en zijn wiet en Beatles-muziek.
De jongen zal niet zeggen dat ie daaraan verslaafd was, maar eerlijk? Het was natuurlijk wel zo. Had hij een minuut vrij, dan kroop hij met zijn platen in zijn boomhut, de hut die zijn vader voor hem had gebouwd, en dan kwam Tom hem daar opzoeken, zijn vriend Tom Samson die ook op landgoed Weldra woonde, en dan rolde Tom een joint en blowden ze de hele middag. Op Beatles-muziek, ja. Dat was een goede combinatie.

Ik ken Ben nog niet lang. Pas een week, om precies te zijn. Maar het voelt langer aan. Ik bedoel: Philip Huff heeft Ben Deventer zo levensecht geschapen dat het lijkt alsof ik hem zomaar even kan opbellen in De Dwars, zijn steunwoning in Amsterdam. Daar is ie ingetrokken na een maandenlang verblijf in de adolescentenkliniek Den Dolder. Want het is niet zo goed afgelopen met de onofficiële verslaving van Ben Deventer. Hoe het is gegaan, ontdekt u beter zelf.

U hebt het misschien door, maar ik probeer de stem van Ben Deventer hier even voor u te imiteren. Ik probeer. Over Beatles-muziek zal ik niet beginnen. Ben Deventer doet dat veel te mooi.
Het is een dag te vroeg voor de pastiche, zal u zeggen. Daar hebt u gelijk in. Maar morgen komt er geen pastiche. Misverstandje. U krijgt er iets anders voor in de plaats. Van een gastauteur die door Zuid-Afrika reist. Om u en mij een beetje te laten reizen. Zo in het hoofd, weet u wel.

En na morgen? Dat kan ik niet voorspellen. Zo gaat dat met onofficiële verslavingen, dacht ik.
Hoe dan ook: Dagen van gras is een aanrader. Van Philip Huff horen we nog.






'