Ik drukte op de startknop van Garmin en begon te lopen. Het was negen dagen geleden en in dat interval had ik grote wandelingen gemaakt maar ook veel gegeten, dus was ik blij te merken dat de benen nog meewilden. Van het dorp volgde ik de hoge kronkelbaan die naar het achterland leidt. De hemel was egaal blauw. De bewolking begon onder de baan. Van de vallei was niets te zien. In de verte dreven de burcht en de okeren huizen van het buurdorp op het wolkendek.
Mijn hoofd stroomde leeg en na enkele kilometers bereikte ik die staat waarin je het gevoel hebt dat je altijd zou kunnen doorlopen. Het is alsof benen en hoofd dan zijn losgekoppeld. De benen blijven maar lopen zonder dat je er inspanning voor hoeft te doen (het kost meer moeite om te stoppen met lopen dan om door te gaan) en ondertussen is de geest glashelder. Het is het ogenblik waarop oude herinneringen bovenkomen, passages uit romans je plots voor ogen staan, inspiratie en resoluties het licht zien. Elke loper weet het: eenmaal je die toestand hebt meegemaakt, wil je nog.
We hebben allemaal onze verslavingen, dacht ik terwijl ik mijn benen volgde, en lopen is niet mijn enige verslaving. Bloggen? Ook verslavend. Het is een uitlaatklep voor ideeën en creativiteit, het scherpt het observatievermogen en de voldoening is ogenblikkelijk. Eén muisklik en je tekst is voor de hele wereld leesbaar. Bovendien is het interactief. Een leuke bijkomstigheid is dat je het bezoekersaantal kan volgen, zien uit welke landen de lezers afkomstig zijn, in welke steden en straten je tekst op het scherm verschijnt en om hoe laat en voor hoe lang, en welke kleren de lezers dragen en of je tekst hen doet glimlachen of fronsen. Nu overdrijf ik een beetje, maar binnenkort kan het.
Bloggen heeft ook gevaren, in mijn geval althans. Het is zo'n goede uitlaatklep voor ideeën dat het de schrijflust ondermijnt. Omdat het interactief is doet de behoefte zich voor te controleren of er reactie is gekomen. Voor het geintje ga je dan ook kijken hoeveel bezoekers je hebt gehad. En dan ben je vertrokken.
Bovendien gaat de voldoening even snel als ze komt. Het is een vluchtig medium. Als je een maand lang regelmatig stukken publiceert, zie je het bezoekersaantal stijgen, maar publiceer je een week niets, dan ben je een groot deel van je lezers kwijt.
Bloggen kluistert je aan je computer. Als je op de koop toe een bericht verwacht van je literair agent over een manuscript dat je net hebt ingezonden en ondertussen onderzoek doet naar nieuwe reportagevoorstellen voor de krant, dan verglijden de dagen achter het scherm. En voor je het weet vergeet je te leven.
De woorden grepen me naar de keel. De schrijver van De Toverberg die zoiets gezegd had! De auteur die de mensheid zo had verrijkt en op zijn vierenvijftigste al de Nobelprijs Literatuur kreeg! De schrijver die zo intens had geleefd in zijn personages! De man die mijn looptochten, ja, mijn leven een nieuwe dimensie had gegeven!
Toen ik het interview uit had ben ik de tuin ingegaan. Ik heb het stro van de kippen ververst en twee kruiwagens houtblokken op het terras gestapeld en daarna heb ik de lievelingsgerechten van de kinderen gemaakt (lasagne en canneloni's) en gebeld naar een vriendin die ik al lang niet meer had gehoord.
Ondertussen zijn we twee maanden verder. Wat is veranderd?
Ik schrijf opnieuw met pen en papier. Ik check mijn mail maar twee keer per dag. 's Avonds lees ik. Ik ga vroeger slapen. Ik kom meer buiten. Antwoord van mijn agent blijft nog altijd uit, maar ik heb wel een nieuw boekproject.
Daar dacht ik aan toen ik verder liep, tot de afslag naar het buurdorp en dan via de zijbaan opnieuw naar huis. Ik vroeg me af of Mann ook een loper was. Want lopen geeft je het gevoel te leven. Misschien is het daarom zo verslavend.
La Montagne Magique, Fayard, 772 p.
De vorige Garmin leest u hier.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten