Cécile

Ik was negen, zij waarschijnlijk jonger; ze was in elk geval een hoofd kleiner. Ze had een groene zwembroek. Daar lette ik in die tijd op. Ikzelf had een zwemshort met pijpjes, zo’n jongensmodel. Die short paste bij mijn kapsel. Mijn haar moest zo kort mogelijk. Ik wist toen al dat ik geen jongen zou worden, maar ik wilde wel nog altijd een jongen zijn.

De zomervakantie was pas begonnen. We hadden voor twee weken een bungalow gehuurd in Zuid-Frankrijk op zo’n domein met allemaal vakantiehuisjes met kleine tuinen en een autovrije straat. Mijn zussen en ik speelden het liefst op die straat. Daar kwamen de Franse kinderen ook. Ik sprak maar enkele woorden Frans en mijn zussen die 7 en 5 waren, nog helemaal niets. Als we ’s avonds terugkeerden van een dag aan het meer of in de bergen, gingen mijn zussen en ik direct op zoek naar de Franse kinderen. Dan gingen we in hun buurt spelen. Dat deden zij ook met ons. We hielden elkaar voortdurend in de gaten. Het meisje met de groene zwembroek en de zwarte haren hield zich altijd een beetje afzijdig. Ik dacht dat ze verlegen was zoals ik. Soms glimlachten we naar elkaar.

Op een dag waren wij in onze tuin aan het spelen toen de Franse kinderen aan de schutting kwamen staan. Ze maakten gebaren.
'Ga kijken,' zei ik aan mijn zussen.
Ik volgde het van een afstandje. De Franse kinderen zeiden iets en wezen naar mij.
'Wat hebben ze gezegd?' vroeg ik toen mijn zussen terug waren.
‘Cécilestamoureusedetonfrère. Wat betekent dat?’
‘Ik weet het niet,’ zei ik. 'Ga maar weer spelen.'
Toen ze weg waren, gluurde ik over de schutting. In de verte zag ik de Franse kinderen. Ze praatten met het meisje met de groene zwembroek, daarna liepen ze weg. Het meisje zag me toen. Ik lachte naar haar. Zij lachte terug.

In de volgende dagen kwamen we stilletjes dichterbij. We spraken niet, maar keken en glimlachten. Hoeveel kon je zeggen zonder woorden.

Het is intussen bijna dertig jaar geleden, maar toen ik maandag naar Midnight in Paris ging kijken (die ik elke literatuurliefhebber overigens aanraad, zelfs wie anti-Woody Allen is) en voor de voorstelling in het programmaboekje las over de film Tomboy van Céline Sciamma over een meisje dat in een nieuwe omgeving terechtkomt, door de andere kinderen als een jongen wordt beschouwd en opgaat in die rol, voelde ik de bal in mijn maag weer toen het eindigde.

Ik was erbij toen de Franse kinderen mijn ouders vroegen “hoe hij heette”. Voor ik iets kon doen, was het gezegd: "Haar naam is Annick."

Cécile keek me nooit meer aan.