De steden en de spiegels - 1 (Renée van Marissing)

pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl

De stad Ademia kun je maar op één manier binnenkomen, maar je kunt haar op vele manieren verlaten.
Drie dagen reizen is het, bergopwaarts, kronkelpaden die zich verschuilen voor en achter de talloze bochten, het uitzicht naar beneden, over lager gelegen bergtoppen, spiegelgladde, ijskoude en, zo wordt met van spanning glinsterende ogen verteld, meren die ’s avonds de jonge vrouwen aantrekken die er naakt aan de oever gaan liggen om hun lichaam te laten beschijnen door het maanlicht. Er wordt gezegd dat zij de stad ontvlucht zijn, maar ze zijn niet ver gekomen.
Wanneer je de stad ziet, valt je op dat er een koepel van licht boven de stad hangt, een licht dat vanuit de stad lijkt te komen.
Zodra je de poort door bent, en door de straten van Ademia dwaalt, zie je waar dat licht vandaan komt, duizenden spiegels, aan deuren, muren, op de daken, in de huizen, op de tafels en tussen de straatstenen, hangend aan takken en aan de balken van de marktkramen. Door de talloze reflecties wordt Ademia ook wel de stad van de duizenden zonnen genoemd.
Zo heb je jezelf nog nooit gezien, zo vaak, van dichtbij en veraf, van boven en onder, van voren, zijkant, van achteren, helemaal of slechts een stukje, een uitvergroot detail, zo veel van jezelf, alleen of met anderen. Voor je het weet loop je door de stad als een spiegelbeeld, ben je je bewust van elke blik, elke stap, elke beweging en ja, zelfs elke gedachte lijkt zichtbaar te worden.
Wie is het, die tenslotte de poort van Ademia uitloopt? Welk deel van jezelf heb je er achter gelaten, en welk deel neem je mee?

Renée van Marissing (°1979) studeerde af als dramaschrijver aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ze schreef muziektheatervoorstellingen en bewerkte Doeschka Meijsings Over de liefde tot hoorspel. In 2009 debuteerde ze met Het waaien van mijn oma (Veen). Ze werkt nu aan haar tweede roman die in de zomer van 2012 verschijnt.