pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl
Niemand wist waar de hond vandaan kwam. Misschien kwam hij uit een andere stad. Hij kwam toen de oorlog net begonnen was.
Een van de soldaten in het huis op de hoek gaf hem eten. Brood, soep, wat er verder over was. De hond wist niet dat het oorlog was. De hond had honger. Hij wist niet dat het de vijand was die hem te eten gaf.
Ze spraken er schande van, dat hij een hond goed eten gaf. Ze hielden het nauwlettend in de gaten.
Misschien had hij thuis een hond, zei de vader. Misschien had hij heimwee.
Je was stiekem jaloers, je had ook een hond gewild. Alle jongens wilden een hond. Maar dat zei je niet want het was oorlog. Dat soort dingen zei je niet meer.
Toen de soldaten vertrokken bleef de hond een tijdje bij het huis rondhangen. De jongen zag hem later nog een keer in het bos met de hoge naaldbomen, daarna nooit meer. ’s Nachts hoorde hij soms honden blaffen. Er waren altijd honden die blaften maar de jongen zag ze nooit, je zag ze niet.
De soldaat die hem eten had gegeven kwam dertig jaar later terug. Ik weet niet waarom hij terugkwam. Misschien kwam hij terug om te kijken hoe het veranderd was. Was hij nog een vijand? Hij was geen vijand meer. Hij droeg geen uniform. Hij droeg gewone kleren, niet anders dan de andere mensen die op dat moment rondliepen, iemand had hem per ongeluk herkend. Waar herken je zo iemand aan? Aan zijn gezicht, hij had een grote neus. Ja, ik denk dat hij aan zijn neus herkend is.
Eva Meijer is beeldend kunstenaar, schrijver en singer-songwriter. Haar debuutroman Het schuwste dier verscheen in 2011 bij uitgeverij Prometheus. Ze is mede-oprichter van het schrijverscollectief De Jagers.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
15 opmerkingen:
Het is ook zo dat neuzen relatief groter worden met het verouderen. Ik vind het mooi geschreven, maar geen idee wie gepasticheerd wordt.
Ik vind het ook mooi gedaan. Moest eerst denken aan de triestheid van Tennessee Williams' korte verhalen, of aan het werk van die andere Southern writers Carson McC en Flannery O'C.
Maar ik ga toch voor Mulisch, met 'Het stenen bruidsbed'. (De korte zinnetjes, de neus, het terugkeren naar een oorlogsgebied.)
Dank voor de reacties. Op facebook werden ook W.F. Hermans en James Joyce genoemd maar die zijn het allemaal niet. De eerste hints: de auteur is een Nederlander en de oorlog speelt (inderdaad) een belangrijke rol in zijn werk.
Portrait is van Dylan Thomas en een reactie op Joyce Niet Joyce zelf Een Nederlandse schrijver waar de oorlog een grote rol bij speelt. Moet even passen
Grünberg.
Hij is ouder dan Grunberg maar jonger dan Thomas en nog levend.
Inderdaad goed, maar geen idee wie.
Nog een paar hints dan (ik ga volgende keer makkelijke hints geven maar eerst nog een keer moeilijke): 1. let op de perspectiefwisseling van 'ik' naar 'je' naar 'de jongen' en 2. het boek waar dit op gebaseerd is, is verschenen in 1988.
Vanwege de dennenbomen dacht ik even aan de zondvloed (en dat blijkt uit 1988 te zijn) Maar het is te lang geleden dat ik dat gelezen heb om de rest te kunnen plaatsen
Arthur Japin?
Geen Brouwers, geen Japin - deze schrijver is kariger met woorden en poëtischer. Nog twee hints, met het risico het weg te geven: 1. viool, 2. Amersfoort.
Dan heb je je, denk ik, gebaseerd op "De straat en het struikgewas" van Armando die behalve schrijver, beeldhouwer en schilder ook violist is en een museum heeft in Amersfoort.
Inderdaad, gefeliciteerd! Nu is de vraag natuurlijk of je daar zelf opkwam of dat google uitkomst bood. Amersfoort slaat ook en met name op Kamp Amersfoort, dat een prominente rol speelt in dit boek (dat ik iedereen die het nooit gelezen heeft van harte aanraad) en in het overige werk van Armando (daarom is het museum over zijn werk ook in Amersfoort).
Met dank aan google, ik ken Armando's werk niet. Maar je hebt me nieuwsgierig gemaakt!
Dat is mooi en bedankt!
Een reactie posten