De verkeerde kant

'Hebt u toevallig een bankkaart gevonden?'
'Uit welke richting kwam u?'
'Aix-en-Provence.'
'Dan bent u verkeerd verbonden.'
'Dit is toch het nummer op mijn kasticket?'
'Ja.'
'Dan zit ik toch goed?'
'Nee. U bent aan de verkeerde kant.'
'De verkeerde kant?'
'Ik verbind u door.'
...
'Allo, oui?'
'Ik heb vanmiddag mijn bankkaart in uw zaak laten liggen.'
'In het restaurant?'
'Neen, in het cafetaria.'
'Wacht even, ik verbind u door.'
...
'Allo, oui?'
'Ik bel voor mijn bankkaart. Die ben ik vanmiddag bij u vergeten.'
'In het cafetaria?'
'Ja. Toen we een koffie hebben gedronken. En drie jus d'orange.'
'Ik geef u de boekhouding door.'
...
'Allo, oui?'
'Mijn bankkaart ligt nog bij jullie.'
'Uw bankkaart?'
'Ja. Vergeten. Om kwart voor drie vanmiddag.'
'Ik verbind u door met de directeur.'
...
'Allo?'
'Vanmiddag heb ik...'
'Excuseer, maar de directeur is bezig. Belt u straks even terug?'

Een pastiche van Franz Kafka? Neen, de pastiches komen volgende week. Dan geef ik de pen aan echte schrijvers. Groot, hedendaags talent. Zij komen hier een stukje schrijven in de stijl van een andere auteur en u mag raden.

Maar het had een pastiche kunnen zijn, toegegeven. De situatie is immers kafkaesk. (Wist u trouwens dat Kafka en Homeros de enige auteurs zijn wiens naam verbogen is tot een adjectief?) In de roman Het Proces parodieert Franz Kafka de bureaucratie. Zijn hoofdpersonage, Josef K., wordt gearresteerd en geraakt verstrikt in een ingewikkeld rechtssysteem. Wie de rechters zijn, hoe hij zich kan verdedigen, en, belangrijkst, wat hem ten laste wordt gelegd, zal hij nooit weten. Alles blijft verschrikkelijk vaag. Uiteindelijk laat Josef K. zich gedwee executeren.

Is de dialoog hierboven dan een parodie, vraagt u?
Ook niet. Erger. Het is de pure realiteit. Zaterdag kwamen we terug van de bergen. P. vond zijn bankkaart niet. Dus pleegde hij een telefoontje.

De conversatie hierboven hebt u als u naar een Frans wegrestaurant belt.