De vorkmethode

Het was zondagavond, zeven uur, en in Cafè de l’Òpera waren maar enkele tafeltjes bezet, wat me goed uitkwam want mijn gezelschap verdroeg geen mensen of toch maar weinig mensen en dan uitsluitend zwijgzame mensen. Ik had het adres op goed geluk gekozen. Het historisch kader en de Art Deco gravures van operadiva’s in de spiegels uit de beschrijving van mijn reisgids spraken me aan, het café lag niet ver van mijn hotel en ik wilde geen restaurant. In een tapasbar had ik wel zin, in een tapasbar heb ik altijd zin, maar de drukte was onverenigbaar met mijn gezelschap. 

Ik nam een tafeltje dat geïsoleerd stond, ver van de deur, en bestelde patatas bravas met ensalata de primavera en een glas wijn. Enkele minuten later stond het eten voor me, op twee kleine bordjes. Omdat ik als bestek alleen een vork kreeg, stelde ik me de vraag of zonder mes eten een Spaanse gewoonte was of een specifieke gewoonte van Cafè de l’Òpera, misschien zelfs een gewoonte die Cafè de l’Òpera alleen handhaafde bij de gerechten patatas bravas en ensalata de primavera want een etablissement dat al 83 jaar bestaat kan gerust soortgelijke gewoontes hebben ontwikkeld.

Toen ik begon te eten met alleen die vork, moest ik nog een mogelijkheid onder ogen zien. Het kon, het was zelfs goed voor te stellen, dat de ober mijn gezelschap had opgemerkt en daar rekening mee had gehouden en me daarom vrijwillig geen mes had aangeboden. Een mes was onverenigbaar met mijn gezelschap, tenzij ik mijn gezelschap zou bruuskeren, maar dan zou ik mezelf in een oncomfortabele positie brengen. De ober had een zekere leeftijd bereikt. Zijn snelheid, discretie en spaarzame gebaren getuigden van ervaring. Deze man, besloot ik, heeft meer inzicht in de klant dan de klant zelf. De voorkomendheid van het personeel nam me nog meer in voor Cafè de l’Òpera. 

Tijdens de maaltijd ging het uitstekend. De aardappelblokjes waren pikant, de salade goed op smaak gebracht, maar wat ik belangrijker vond was de doeltreffendheid van de vorkmethode. Ik kon mijn aandacht volledig toespitsen op mijn gezelschap. Ik kende zijn buitenkant al, een buitenkant zoals ik graag heb, zonder franje, maar elegant in zijn eenvoud. Zijn binnenkant was een mysterie voor me. Terwijl ik mijn twee kleine borden leeg prikte, leerde ik die minstens voor de helft kennen. Dat lijkt rap, maar ik ging niet overhaast te werk, verre van. Mijn gezelschap had iets luchtigs, iets dat nieuwsgierigheid opwekte en aanzette tot een snelle kennismaking. 

Toen ik ondanks extensieve vorkbewegingen alleen nog een vervelend gekras van metaal op porselein constateerde, legde ik met tegenzin mijn gezelschap naast mijn bord, met het kasticket op de plaats waar ik was gebleven. De tafels rond me bleken bezet. Ik bestelde churros con chocolate en keek voor me, naar een man in pak en een vrouw met los haar tot haar middel die bier dronken. Aan de buurtafel waren een man en een vrouw met een jong meisje, hun dochter, dacht ik, een uitgebreid menu tot zich aan het nemen, vrouw en dochter praatten geanimeerd terwijl de man, die er uitzag als een Spanjaard uit het begin van de vorige eeuw kompleet met achterover gekamd haar en zwarte, getrimde snor, zwijgend voor zich uitkeek. Er was ook een man die bier dronk en probeerde grappig te doen tegen de meisjes aan zijn buurtafel die zijn kleindochters konden zijn, en een krom oud dametje dat alleen was en zonder haar jas uit te doen een espresso dronk, en een vrouw met een hoog kapsel die me deed denken aan een actrice van de jaren vijftig, al lag dat waarschijnlijk vooral aan de manieren van de man die haar vergezelde, en toen de ober de churros bracht, kwam een nieuw stel binnen, hij kaalgeschoren en van kop tot teen in het zwart, zij in mantelpak, alle twee gehaast, ze namen de tafel naast me, bestelden espresso en begonnen snel te fluisteren, helaas te stil om te begrijpen. 

Om half negen keerde de rust terug in Cafè de l’Òpera. Toen ging ik verder met mijn vlotte, nogal spannende, eerder treurige en in het algemeen bizarre en daarom ook bijzondere gezelschap, ik laat het u zelf ontdekken maar als u dat in een eetcafé doet, wat ik kan aanraden, neemt u dan wel de vorkmethode in acht, Rester sage van Arnaud Dudek.  

Rester sage, Alma, 118 p.