De auto (Ricus van de Coevering)

pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl

Ik stond met mijn vader in de voortuin toen ik de Chevrolet Aztec voor het eerst zag. Stapvoets reed hij voorbij en ik hield mijn adem in om het diepe, eenzame geronk van de motor nog beter te kunnen horen. Ik zag mijzelf in de zijruiten weerspiegeld als in lachspiegels. Toen de auto de hoek om was, hoorde ik de motor plotseling huilen, steeds hoger van toon. Pas toen het weer stil werd, gingen mijn nekharen liggen. De auto fascineerde en beangstigde me tegelijkertijd.

Ik vroeg mijn vader wat voor een auto dat was. Een huurauto, zei hij, terwijl hij de heg snoeide; één van de luxe auto’s van Jansen&zn om precies te zijn. Mijn vader begon de takken en bladeren te harken en vroeg of ik mijn handen eindelijk eens uit mijn zakken wilde halen.

Die avond in bed brandden op mijn netvlies nog de chromen bumpers, de vleugels, de dikke zwarte banden en blinkende velgen, en galmde het grommen en huilen in mijn hoofd. Wat was dat voor een auto? Het was geen gewone Chevrolet! Er ging iets eigenzinnigs en dreigends van uit. Ik had vaker dergelijke auto’s met zulke vleugels gezien, en al scheen deze auto voor anderen nauwelijks bijzonder, voor mij was het geen gewone auto. Er was íets mee, iets eigenaardigs.

Sindsdien heb ik hem nog een paar keer voorbij zien rijden. Telkens duurde het enkele minuten voordat mijn nekharen gingen liggen. Ik pijnigde mijn hersens: waarom was ik er zo van onder de indruk? Tot mijn verrassing ontdekte ik hem op een dag op een terreintje, geparkeerd tussen andere auto’s. Ik klom over het hek en liep om de Chevrolet heen, legde een hand op de koele motorkap en las de nummerplaat: 13-KV-SD – wat konden die cijfers en letters betekenen? Nu hij stil stond en de motor zweeg, deed het ding me niets. Ik weet nog dat ik daar erg droevig van werd.

Niet lang daarna verhuisden mijn ouders naar Canada en ik moest met hen mee. Ik vergat de Chevrolet en de jaren verstreken. Ik ging studeren, maakte carrière en had, al zeg ik het zelf, een interessant leven.

Drie uur geleden landde ik voor het eerst weer in mijn geboorteland om er zaken te doen. Ik vroeg op het vliegveld om een luxe excentrieke auto en daar stond hij op me te wachten, 13-KV-SD, blikkerend in de zon, de sleutels brandden in mijn hand, ik kon het nauwelijks geloven.

Het was een genot om te starten, om de motor te horen grommen en huilen. Ik moest een aardig tochtje maken naar een afgelegen energiebedrijf in het Noorden van het land. Het was stil op de weg op een enkele tractor na. De zon zakte naar de horizon, gloeiend in wolkensluiers, het kanaal langs de weg kleurde er prachtig rood van. Ik trapte het gaspedaal in en overwoog een moment om de auto nooit terug te brengen; om met auto en al naar Canada terug te varen – en ik maakte mezelf wijs dat ook de auto zélf niets liever wilde. De motor en ik huilden en lachten tegelijkertijd om het idee.

Maar nu lach ik niet meer. De klap op het water moet iets in mijn hoofd beschadigd hebben, want ik kan niets meer bewegen. Als een lamme hang ik voorover in de gordel. Het water spuit tussen de rubbers naar binnen en borrelt en schuimt al onder mijn kin. Langzaam zinken we samen de donkere diepte in. Nu weet ik wat mij zo aan deze auto fascineerde. Het is mijn doodskist.


Ricus van de Coevering (1974) debuteerde in 2007 bij Uitgeverij Van Gennep met Sneeuweieren. De roman werd bekroond met de Academica Debutantenprijs, de grootste debuutprijs in Nederland. Zijn tweede roman, over een jongen die droomt van een carrière als concertpianist, verschijnt op het einde van dit jaar.


Welke auteur bootst Ricus na? Laat uw antwoord na op het reactieformulier!