La garden-party

'Waarom heb je dat niet op de uitnodiging gezet?' vroeg de eerste gast.
'Zie ons hier nu staan,' zuchtte zijn vrouw.
'Een feest in de sfeer van les années folles, en dan kom ik in een short en slippers?'
Ze keek allebei beteuterd.
Grapjes maken kon nu niet meer, concludeerde ik. Het was aan de gastvrouw om de gemoederen te kalmeren.
'Het zit alleen in mijn hoofd,' zei ik. 'Ik wilde jullie niets opleggen. Een feest moet ongedwongen zijn. Wat kan ik jullie aanbieden?'

Ik ging de gasten voor naar de tuin. Om niet te vallen moest ik al mijn aandacht op het grindpad richten. Toen we het gras hadden bereikt, bleef ik even staan om op adem te komen en mijn jurk glad te strijken. Op twee jaar tijd was het de derde keer dat ik de jurk droeg, wat nog altijd verschrikkelijk duur uitkwam per keer. Het was ook de tweede keer in mijn leven dat ik mijn nagels rood had gelakt. En de keren dat ik die rode pumps had bovengehaald waren op één hand te tellen. Ik kreeg er pijnlijke voeten van. Maar dat was nu geen excuus.

Toen we hadden beslist om een tuinfeest te geven, had ik een inval gekregen: het zou een feest worden zoals de Amerikaanse schrijver Francis Scott Fitzgerald op de Côte d'Azur vierde in de jaren twintig. Toen Scott Fitzgerald in 1925 met Zelda naar Zuid-Frankrijk reisde, was The Great Gatsby net verschenen. In het kielzog van de rijke Amerikaanse kunstliefhebbers Gerald en Sara Murphy kwamen de Fitzgeralds naar Cap d'Antibes. Ze brachten de zomer door in Villa Saint-Louis, het huidige Hotel Belles-Rives, en financierden hun verblijf met de auteursrechten van The Great Gatsby.
Overdag luierden ze op de fijne zandstranden van de kaap, de avonden en nachten vedreven ze op excentrieke tuinfeesten in het gezelschap van Pablo Picasso, Fernand Léger, Rudolf Valentino, Ernest Hemingway en andere beau monde.
De dolle jaren twintig, lokaal les années folles gedoopt, werden overzees bekend als The Jazz Age.

Tijdens die lange zomer op Cap d'Antibes begon Francis Scott Fitzgerald te schrijven aan Tender is the night, het verhaal van de gerenommeerde psychiater Dick Diver en zijn steenrijke, maar psychisch labiele echtgenote Nicole. In hun villa aan de Franse Riviera leiden ze een extravagant leven, omringd door artiestenvrienden. Een van hen is Rosemary Hoyt, een Amerikaanse actrice. Ze wordt stapelverliefd op Dick Diver en ze krijgen een affaire. Het huwelijk gaat wankelen, Nicole krijgt steeds meer zenuwinzinkingen, Dick ontwikkelt een drankverslaving. Zij overleeft, hij gaat ten onder.

Deze droevige afloop was ik eigenlijk vergeten. De sfeer die Scott Fitzgerald oproept, vulde mijn hoofd. Als ik aan een tuinfeest dacht, zag ik zon, lekkere hapjes, drank naar ieders believen en een vleugje glamour. Daar was ik aan blijven denken, ook toen ik drie keer een loodzware boodschappenkar naar de auto duwde, zes uur werkte aan vijfenveertig gevulde courgettes en tomaten, vier quiches, twee pizza's, taboulé, farfalle met pesto, tapenade en hummus en ondertussen drie kleine kinderen trachtte te animeren, telefoontjes pleegde om stoelen te ronselen, en me afvroeg wanneer we in hemelsnaam de barbecues zouden schoonschrobben.

Vrolijk stemgeluid maakte een eind aan mijn dagdromerijen. Flarden Frans, Engels en Nederlands dreven de tuin in. Ik hoorde auto's de laan oprijden, het getinkel van glazen tegen het mijne.