Niet de schrijver, de lezer moet fantasie hebben.
(Harry Mulisch)

vrijdag 14 juni 2013

Hangplek


We hadden afgesproken op de Quai Cassini, voor het huis waar Le Clézio had gewoond. Omdat er weinig auto’s op de baan waren, kon ik gewoon even op het rechterbaanvak stoppen. Er werd niet eens geclaxonneerd. Langs de kades van de Vieux-Port reden we richting Saint-Jean Cap Ferrat, voorbij het vroegere restaurant Garac uit Dimanches d’août van Patrick Modiano. De zon stond hoog aan de hemel, maar die bepaalde junifrisheid hing nog in de lucht. Er ging van alles gebeuren, dat kon je voelen. 

Hij vertelde over de buit die hij in het weekend had gemaakt. De boekenjacht was vrijdag begonnen, totaal ongepland. Na de lunch waren we toevallig op een literair evenement terechtgekomen. Dat klinkt ongeloofwaardig voor twee recensenten, maar het was ons allebei volledig ontgaan dat net die vrijdag het jaarlijkse Festival du Livre begon. Het gebeuren vond plaats op een plein in Vieux Nice, vlakbij het restaurant waar we hadden gegeten. Ik had eerst niet door waar al die witte koepeltentjes voor stonden tot mijn collega me de affiches aanwees. 

Amin Maalouf presideerde en er kwamen notoire auteurs signeren. We liepen langs de stands, bekeken de stapels op de tafels, bladerden. De zon brandde in onze nek en soms waaide de geur over van geroosterde vis of pizza. Alleen de schrijvers van streekboeken zaten achter hun naambordje, met de signeerpen al in de aanslag. De andere auteurs waren zogezegd nog aan het eten, hoewel het al tegen vieren liep. Mijn collega wilde iets van Sylvain Tesson, terwijl ik het had begrepen op Denis Grozdanovitch. Op zijn tafel stond zijn volledig oeuvre uitgestald. Dat ik met een van zijn werken naar huis zou gaan, stond vast, maar welk? Zijn laatste, La puissance discrète du hasard

Al wie in Frankrijk iets met literatuur heeft, kan niet om deze titel heen. Grozdanovitch bundelt er losse stukjes over bijzondere ontmoetingen, onverwachte ontdekkingen of het samenvallen van zeldzame omstandigheden. Hij toont aan hoe het essentiële in ons leven vaak door een al dan niet schijnbaar toeval wordt gestuurd, en vaak grijpt hij daarbij terug naar zijn eigen verleden als professioneel sportman. Het boek raast als een wervelwind door het land. Grozdanovitch is te gast in radioprogramma’s, treedt op in literaire televisieshows, krijgt interviews in de kranten, kortom, de man is tegenwoordig overal. 

Zijn stoel op het festival bleef helaas leeg, hoewel hij echt wel in Nice was en elk ogenblik kon aankomen, benadrukte de dame van de uitgeverij aan wie ik betaalde. Ik was daar nog niet zo zeker van. Met mensen die het toeval veel plaats geven in hun leven, weet je nooit, dat zeg ik uit ervaring met mezelf. Ook Tesson bleef maar tafelen, wat in het licht van zijn boek (een autobiografisch verhaal over een verblijf van zes maanden alleen in een hut in Siberië) ook begrijpelijk was. 

Op zaterdag was Tesson er wel (en Grozdanovitch nog steeds niet), vertelde mijn collega in de auto. Hij had alsnog een gesigneerd exemplaar van Dans les forêts de Sibérie kunnen bemachtigen. Voor we naar Saint-Jean Cap Ferrat reden, waar ons een vreemd, zelfs hachelijk avontuur te wachten stond, een kennismaking met de keerzijde van de Côte d’Azur, die duistere kant die meestal onzichtbaar is maar wel bestaat en wellicht de reden is waarom zoveel streekschrijvers thrillerauteurs zijn, hielden we even halt voor het huis van Maurice Maeterlinck. Via een trapje kwamen we op een balkon waar de urnen van de schrijver en zijn vrouw Renée Dahon rustten. De gedenkplaten waren overwoekerd. Enkele jongeren lagen op een bankje een waterpijp te roken. Het was niet zo dat ze ons wegkeken, maar ze lieten ons wel blijken dat dit hún hangplek was.

La puissance discrète du hasard (Denis Grozdanovitch), Editions Denoël, 320 p.


Geen opmerkingen: