Anne Eekhout zoomt in haar tweede roman in op de schrik van een ouder om
een kind te verliezen. Het verhaal heeft potentieel maar komt niet tot volle
wasdom.
Anne Eekhout (°1981) schreef acht jaar aan
haar eerste roman Dogma (2014), een
ijzingwekkend verhaal over studenten die een zelfmoorddocumentaire filmen. Het
boek werd geloofd om de uitstekende sfeerschepping, spanningsopbouw en
karakterpsychologie, en kluisterde talloze lezers urenlang aan hun stoel.
Twee jaar later heeft Eekhout een nieuwe
roman klaar. In Op een nacht is ook
weer een luguber onderwerp aan de orde, namelijk de verdwijning van een kind.
Penelope is zeven als haar ouders James en Ana haar op een ochtend niet meer
vinden. Haar bed is leeg en nergens in huis is een spoor van haar te bekennen.
Eekhout splitst de roman op in drie delen,
waarin we beurtelings James, Ana en Penelope volgen. Het verhaal van James is
het meest bizarre van de drie. James blijkt in twee werelden te leven, die
Eekhout afwisselend aan bod laat komen. Overdag is hij een gevangene die in een
naargeestig tehuis leeft waar hij gruwelijke martelpraktijken moet doorstaan.
De beklemmende sfeer wordt in de hand gewerkt door de jij-verteller die Eekhout
in deze stukken hanteert.
Weet Eekhout waar ze naartoe wil? Vast wel, maar zo komt het niet over
Het enige wat zijn lijden draaglijk maakt, zijn de
nachten. Dan kruipt hij in de huid van James, die getrouwd is met Ana en vader
is van Penelope en heeft hij een normaal gezinsleven – ogenschijnlijk althans
want ook deze realiteit is niet vrij van dreiging. James ziet overal gevaren
voor zijn dochter en de angst om haar te verliezen stuurt zijn doen en laten,
in die mate dat zijn relatie met Ana onder druk komt te staan. En dan wordt
zijn ergste vrees werkelijkheid: Penny verdwijnt. Radeloos gaat James op zoek.
Haastwerk
Hoe James’ verhaal te interpreteren is, suggereert
Eekhout in de verhalen van Ana en Penelope. De vorm met de twee vertellers is
pienter bedacht, maar James blijft een vlak personage. Eekhout beschrijft de
rampscenario’s die hij zich inbeeldt omstandig, maar ze maakt zijn angsten niet
voelbaar. Hoe hij zal reageren en denken, wordt al gauw voorspelbaar. Dat geldt
overigens ook voor Ana. Penelope is het best geslaagde, meest waarachtige
personage van het trio.
Op
een nacht heeft
potentieel en het ontbreekt de schrijfster niet aan talent, maar het lijkt
alsof ze haastig tewerk is gegaan. Waar wil ze naartoe? Weet ze dat zelf? Vast
wel, maar zo komt het helaas niet over. Tot het eind hoop je op een plotse
samenhang, maar die blijft uit. Jammer, want een langere rijping, geschraagd
door grondige schrap- en schaafsessies, had een sterk boek opgeleverd.
Op
een nacht, Anne Eekhout.
De Arbeiderspers, 288 p.
Deze recensie verscheen op 9 maart 2016 in De Morgen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten