De hartslag van Cannes

Na het lang weekend zag ik mijn vriendin S. terug bij de schoolpoort. Ze was in alle staten. De agitatie, zo bleek, had te maken met een uitstap naar Cannes. 

Maandag was S. naar de badstad gereden om haar man te spreken die kapitein is op een jacht van twee Chinese multimiljonairs, momenteel aangemeerd in Pantiero, de vieux port van Cannes. Een van beide bazen zit in de filmbusiness en vermits China als een van de grootste filmproducenten ter wereld rijkelijk vertegenwoordigd wordt op het festival, is het op de boot een onafgebroken komen en gaan van gasten. De man van S. moet dag en nacht ter beschikking staan om aan de grillen van zijn baas te voldoen, of het nu gaat om het regelen van een tocht naar de eilanden omdat een of ander obscuur filmsterretje in de beschutting van een baai wil zwemmen of om de organisatie van een meergangen-diner voor twintig man waar uiteindelijk veertig personen op afkomen. 

S. had een uur gezocht voor ze een parkeerplaats vond en uiteindelijk had ze haar man amper gezien want hij had geen tijd, maar dat was de kwestie niet. Wat S. tot het kookpunt dreef was wel een man, maar niet die hare. 

‘Ik stond op de kade te praten met een vriendin,’ legde ze uit. Hoewel ze stil sprak, bleven andere schoolmoeders staan om mee te luisteren. 

‘Naast ons stond een limousine. Ik had die natuurlijk gezien, maar ik keek er niet naar. Mijn vriendin was iets aan het vertellen en ik wilde niet onbeleefd zijn.’ 

Ze pauzeerde. De schare vrouwen die zich rond haar had verzameld, hing aan haar lippen. 

‘Vaagweg had ik iemand in de limo zien stappen,’ zei ze op fluistertoon, ‘maar ik had er niet op gelet.’ Ik zag dat de andere vrouwen net als ik knikten. We waren allemaal met S. op de kade in Cannes. ‘Nou, weet je wat?’ riep ze ineens, zo luid dat een schok door het gezelschap ging. ‘Die schaduw, die schim die ik opzettelijk negeerde, dat was wel Leonardo DiCaprio!’ 

De onthulling miste zijn effect niet. Er klonken zuchten, kreten, zelfs gevloek. 

‘Als er nu iemand was die ik had willen zien…’ herhaalde S. enkele keren. Ze was niet de enige die het huilen nabij was. 

Het duurde een poos voor de realiteit zich weer opdrong, maar toen het zover was, vertrok iedereen quasi tegelijkertijd, de een geroepen door beroepsmatige, de ander door huiselijke plichten, na nog een hartelijk kneepje in de schouder van S. of minstens een intens meelevende blik. 

Thuis begon ik te werken aan een recensie van De onafscheidelijken van Alessandro Piperno, waarin het festival van Cannes een rol speelt. In het begin van het verhaal is een van de twee protagonisten in Cannes uitgenodigd om de première bij te wonen van de verfilming van een van zijn stripverhalen. Dit personage, Filippo Pontecorvo, is een man van tegen de veertig. Gekleed in een camouflagebroek, ongeschoren en met een eeuwige sigaar in de mondhoek, lijkt hij als twee druppels water op de stripheld die hij heeft verzonnen. Hij woont samen met een tweederangsactrice van rijke komaf en vult zijn dagen met niksdoen en avontuurtjes najagen. 

Zijn jongere broer Samuel (krijtstreeppak, carrière in de financiële wereld, impotent) is in alle opzichten zijn tegenpool. Toch slaat de titel op de twee broers. Ze zijn namelijk verbonden door een schandaal dat hun vader tijdens hun tienerjaren trof en zijn dood werd en waar niemand in het gezin ooit over sprak, te lezen in de superbe roman Vervolging. 

In deze al even spitsvondige opvolger, in 2012 bekroond met de Premio Strega, laat Piperno zien hoe de broers ingehaald worden door hun pijnlijk verleden en het jarenlang stilzwijgen verbreken. Maar eerst gaat het hen voor de wind. Samuel heeft in New York carrière gemaakt in de financiële wereld en is partner geworden van een bedrijf in Italië. En Filippo wordt van de ene op de andere dag een mediaheld, dankzij Cannes natuurlijk, want Cannes maakt of Cannes kraakt. 

Terwijl ik schreef, dacht ik aan de mensen in de streek die hadden gehoopt op een job tijdens het festival maar er geen hadden gevonden en aan de kennissen die er wel aan de slag waren, als evenementmanager, kapitein, stewardess, chef-kok of jachtmakelaar, en voor ik aan de laatste paragraaf van mijn recensie begon, over de verteller die me vaak heeft geërgerd maar uiteindelijk briljant is, vroeg ik me af welke verhalen ik straks aan de schoolpoort te horen zou krijgen, want ook dit minidorp in de heuvels van de Var met zijn schapen en olijfbomen en zeven fonteinen leeft deze week uitsluitend op de hartslag van Cannes. 

De onafscheidelijken, Atlas Contact, 441 p. 

Mijn recensie is te lezen op cobra.be