Niet de schrijver, de lezer moet fantasie hebben.
(Harry Mulisch)

woensdag 18 april 2012

Steeds weer dezelfde unieke verveling (Michiel Stroink)


pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl

Vandaag is het vrijdag 23 maart, en ik stap in een licht beschamende staat het nu al overvolle, tl-verlichte massaconsumptiefiliaal van de op een na best bezochte Coffee Company van de Van Woustraat[1] binnen om me te dompelen in een van de nieuwste trends: het quasi-intellectuele en voyeuristische schrijven op openbare locaties. De uitstraling van het interieur belooft me dat ik me hier keihard kan ontspannen, maar het overvolle, en schreeuwerig rustiek opgemaakte[2] menubord lijkt alleen geschikt voor mensen met een academische graad in levensmiddelentechnologie (met een minor in koffiekunde).
Ik durf de koffie-employee niet te vragen naar een ʻgewone koffieʼ, vertrouw op mijn geluk en bestel een medium Americana (de ʻhier opdrinkenʼ-variant). In plaats van de koffie overhandigt hij me een bonnetje[3] en met een op een knipoog lijkende gezichtsmanoeuvre verwijst hij me naar het uiteinde van de steigerhouten toog. Aangezien ik geen volbloed misantroop van het type jullie-staan-hier-vast-alleen-omdat-jullie-mijn-dag-willen-vergallen ben, maar eerder een amateur-misantroop[4] lukt het me toch om gematigd ontspannen achteraan te sluiten in de rij door-marketing-gehypnotiseerde-en-dus-aan-luxe-koffiebelevingen-verslaafden.
De vrouw die voor me staat, weegt op het blote oog 364 kilo en heeft zich gehuld in een fabriekslading fleece[5] waardoor de geur van haar lichaamssappen zich vermengt met haar favoriete eau de cologne van frituurvet. Bij iedere beweging van haar beeld ik me in hoe het zou zijn om een van de nietsvermoedende zweetdruppels te zijn die, biddend om verdamping, door een geultje striae zijn weg naar vrijheid probeert te vinden.
Voor haar gaat een man in een maatkostuum in discussie over zijn bestelling: de hoeveelheid opgeschuimde melk voldoet niet aan het verwachtingspatroon dat andere filialen bij hem gecreëerd hebben. Als naar een kettingbotsing staar ik naar het vreselijke onrecht dat hem is aangedaan, tot ik besef dat ik zelf de eigenaar van mijn uitzicht ben en dus verlos ik me door in de gelagkamer van de voormalige wasserette[6] te speuren naar een plek waar ik dadelijk mijn laptop uit kan stallen. Minutenlang lijk ik te kijken naar een herhaling van hetzelfde frame, identieke mensen achter identieke computers[7], met een identieke identiteitscrisis, en voor een fractie voel ik me opgesloten in een sciencefictionfilm gevuld met robotmensen. Meteen als ik terugkeer uit mijn dagdroom word ik overvallen door een onpeilbare overvloed aan verveling die zich manifesteert als een verstikkende brandblusdeken: het dooft alles waarvan ik wil dat het blijft branden.
Achter mij is de rij inmiddels gegroeid, dus verontschuldig ik mij tegenover de kloon die direct achter mij staat. Ik geef hem mijn bonnetje en om de een of andere reden - waarschijnlijk is hij nog niet helemaal blind voor mijn paniek - accepteert hij ook mijn nummer. Ik betaal vier euro en vijfennegentig cent voor mijn bevrijding en als ik buiten sta voelt dit als de beste deal die ik ooit gemaakt heb, want alles is er nog voor nu, en buiten zoek ik op mijn smartphone het adres van de dichtstbijzijnde wasserette.


[1] In het afgelopen jaar zijn er in de Van Woustraat (gewoon een middelgrote Amsterdamse verkeersader) vijf in koffie gespecialiseerde, ondernemingen opgericht. Ze nemen niet de moeite zich van elkaar te onderscheiden; ze zijn allemaal precies even uniek in hun aanbod van exotische koffiebelevingen en claimen allemaal dezelfde ontspannen huiskamersfeer.

[2] Lettertypes lijken, net als koffies een ontwikkeling doorgemaakt te hebben die tegemoetkomt aan onze onbewuste behoefte naar de rurale periode van deze eeuw, toen alles nog ongedwongen, onbespoten en echt was.

[3] 60 grams papier, lettertype Arial: ʻNummer 314 [witregel] 4,95 [2 witregels] Thank you for visiting.ʼ

[4] Misschien is dit een goede plek om te bekennen dat mijn geestelijke staat getroubleerd is geraakt door een uit de hand gelopen avond in een kroeg die hier niet eens zo heel erg ver vandaan is. Alcohol verstomt mijn mensenhaat op het moment dat ik het inneem, maar de uitgestelde woede lijkt zich ergens op te kroppen om de volgende dag in haar algehele razernij om zich heen te maaien.

[5] Op de jas van haar ensemble ontdek ik het merkteken van de Duitse sportkledingfabrikant Adidas, maar ik kan me niet indenken dat iemand anders dan zijzelf de associatie met sportiviteit wil wekken. Ik verdenk de vrouw ervan dat ze het label zelf aan haar tuniek heeft gestikt.
[6] Ik kan niet ontkennen dat ik af en toe weemoedig terugdenk aan de tijden dat ik bij de vorige eigenaar van dit pand gehypnotiseerd naar mijn draaiende witgoed heb zitten staren. De hype aan moderne Oosterse meditatietechnieken heeft de aandacht verlegd van het aloude simpele ontspannen naar het duurbetaalde en georganiseerde geforceerde ontspannen.

[7] Het zijn glimmende Apple computers: MacBook air, en hun baasjes lijken over te stromen van dezelfde opgeklopte lucht.


Michiel Stroink (°1981) werkt als communicatietrainer en copywriter.
Hij debuteerde in 2012 met de roman
Of ik gek ben (Meulenhoff),
over een jonge man die terechtkomt in een tbs-kliniek en niet gelooft
dat hij schuldig is aan wat hem ten laste wordt gelegd.

6 opmerkingen:

Davitah zei

precies en levendig omschreven wat al vaak is meegemaakt. het daadwerkelijk je durven lostrekken en weglopen is een dappere daad, al lijkt het makkelijk. fijn geschreven ook.

Wemmie Wolf zei

Het antwoord op de vraag is Michiel Stroink

Sanna zei

Michiel Stroink!

Jorien de Vries zei

De grote vraag is: welke bekende schrijver imiteert Michiel Stroink in dit stuk!

Anoniem zei

David Foster Wallace. Groeten, Jos

Michiel Stroink zei

Jos heeft het helemaal goed. En de rest ook een beetje. Toch heeft Jos een gesigneerd exemplaar van mijn boek gewonnen. Als je me je adres mailt op: info@michielstroink.nl dan stuur ik hem zo snel mogelijk naar je toe.