De nacht is net begonnen (Jannah Loontjens)

pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl

CHARLOTTE: Kom binnen! Nee, we nemen nog geen afscheid. [Ze staat in de deuropening en roept naar buiten] We drinken er nog één hier!
MARK: Ik weet niet of ik het daarmee eens ben.
CHARLOTTE: Ach, jij weet zo weinig, schat. Laat dat maar aan mij over. [Ze wenkt twee gasten naar binnen.]
MARK [vermoeid]: Het is al twee uur geweest. Ik moet morgen werken.
CHARLOTTE: Waar heb ik dat eerder gehoord? [Zijn stem imiterend] Ik moet morgen werken…
BARBARA [komt wankelend op haar naaldhakken binnen]: Wonen jullie hier? [Ze draait haar hand vanuit haar pols om aan te geven dat ze de hele ruimte bedoelt.]
CHARLOTTE: Nee, schat. Dit hebben we net gekraakt om indruk op jullie te maken.
BARBARA giechelt.
CHARLOTTE: Ga toch zitten, kinderen! [ze wuift in de rondte.]
SANDER: Mooi stekkie hier [hij ploft op de bank neer.]
CHARLOTTE: Hooggewaardeerde wederhelft, schenk jij eens even wat te drinken in. [Ze kijkt Mark gespeeld verleidelijk aan] Of wil je nu direct aan het werk? [Zich tot de gasten wendend] Hij zegt altijd dat hij moet werken. Dat is zijn excuus om zich in zijn werkkamer op te sluiten en zich af te trekken. Hahaha.
BARBARA lacht theatraal mee. Ze laat zich op de grond zakken en leunt tegen een fauteuil.
SANDER [zijn armen over de rugleuning van de bank, zijn benen wijd gestrekt voor zich uit]: Niks tegen masturberen.
MARK: Wijn of whisky?
CHARLOTTE: We nemen whisky! Geef me eens een kus, allerliefste ambtenaar.
MARK [zijn vrouw negerend]: Ja, willen jullie whisky?
SANDER knikt traag.
BARBARA [giechelend]: Why not?
MARK loopt naar de keuken om glazen te halen.
CHARLOTTE [roepend]: Dat is toch wat ambtenaren doen, schat?
MARK [keert uit de keuken terug, stalt de glazen op de tafel]: Wat?
CHARLOTTE: Masturberen.
MARK: Zo, ik begrijp dat je weer bij jouw favoriete onderwerp bent aanbeland.
CHARLOTTE en BARBARA lachen.
BARBARA [haar lach onderdrukkend]: Hebben jullie dit huis gekocht?
CHARLOTTE: I wish, baby. Ooit hadden we de kans, maar meneer masturbatie durfde dat niet aan. Nu betalen we twee keer zoveel als dat we aan een hypotheek zouden betalen. Maar goed, ambtenaren hebben daar zo hun eigen ideeën over.
SANDER: Wat doe je eigenlijk bij de gemeente, vriend?
MARK: Vriend? [Hij kijkt om zich heen, alsof hij nog iemand in de kamer verwacht] Ik neem aan dat je mij bedoelt?
CHARLOTTE: Stel je niet zo aan, Mark. Hij noemt jou vriend. Dat is aardig bedoeld. Male bonding noemen ze dat. Daar zou jij wat van kunnen leren.
BARBARA: Sowieso heeft het woord vriend zijn traditionele betekenis verloren. Kijk maar naar je facebook-vrienden… [Ze zoekt haar iPhone in haar handtas.]
CHARLOTTE: Barbara begrijpt tenminste hoe het zit.
MARK: Ik werk niet in die zin bij de gemeente. Ik werk aan mijn proefschrift.
CHARLOTTE [lacht en verslikt zich]. Hij schrijft [uit alle macht haar hoest onderdrukkend] al jaaaaaren aan een briljant onderzoek. Vertel eens, schat, waar ging het ook alweer over? [Ze knipoogt naar SANDER] Nu even opletten, dan kun je lachen.
MARK gaat vlak voor CHARLOTTE staan. Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt haar spottend aan.
BARBARA speelt met haar iPhone.
MARK: [zich omdraaiend naar de gasten] Hoe lang zijn jullie bij elkaar? Als je achttien jaar bij elkaar bent, zoals Charlotte en ik, krijg je... Ach… Ja… Ik kan het jullie ten zeerste afraden! Drie jaar. [Hij kijkt opzichtig om zich heen om aan te geven dat hij op bijval rekent.] Dat lijkt me een mooie periode… Drie jaar… Maar daarna moet je uit elkaar. Je uit de voeten maken! Neem dat maar als goede raad van mij aan.
CHARLOTTE: Voor ons is het al te laat, wij hebben de limiet overschreden en kunnen niet meer terug. Hahaha.
BARBARA: Maar ik weet waarover het gaat!
SANDER: Zo, ben jij ineens wakker.
CHARLOTTE: Wat? De liefde? Het leven? Seks?
BARBARA: Marks proefschrift… Ik weet waarover het gaat.
CHARLOTTE: Hoe is dat in vredesnaam mogelijk? Ik leef al honderd jaar met deze man en begrijp er nog altijd geen jota van.
BARBARA: Ik heb les van hem gehad. Zo ken ik Mark, tenslotte.
CHARLOTTE: Les in wat?
SANDER: In masturberen. Hahahaha.
CHARLOTTE: Word ik hier belachelijk gemaakt? Dat is namelijk niet de bedoeling. Ha! Mark was het pispaaltje vanavond. Laten we dat vooral zo houden. [Ze slaat de rest van haar whisky achterover.]
BARBARA: Ik had logica van Mark.
CHARLOTTE [verbijsterd kijkt ze haar man aan]: Had jij deze wannabe… what’s her name… in jouw klas? O, kom op help me even! Niet zo lang geleden overleden…. Overdosis. Net zulke spillebenen en van dat ravenhaar als onze gast hier… [Ze wappert met haar hand richting Barbara, haar blik op Mark.] Had jij deze wannabe in jouw klas?
MARK: Waar heb je het over?
CHARLOTTE: Ja, dat zou jij eens weten!
BARBARA [onthutst]: Vind je mij op Amy Winehouse lijken?
CHARLOTTE: Dank je, darling. Dus jij had deze wannabe Amy Winehouse in jouw klas? Zat je zeker op haar lekkere tieten te geilen terwijl je haar logica bijbracht? Hahaha [ze lacht gemaakt.]
SANDER: We gaan. Het is laat en ik heb zo het gevoel dat jullie…
MARK: Geen sprake van! [Zich tot zijn vrouw wendend] Als jij je niet tot zo’n hysterisch heks had ontpopt had ik nog jaren genoegen kunnen nemen met jouw omlaag zakkende tietjes….
BARBARA: We gaan. Echt. Het is laat.
SANDER [zijn vriendin monsterend]: Amy Winehouse… Nee, was niet bij me opgekomen.
CHARLOTTE: Pfff…. die kinderen kunnen werkelijk nergens tegen. Het is al laat, zegt ze. You’re not coming close to Amy, girl… No, no, no… Pfff… De nacht is net begonnen. Kom schenk nog een whisky in voor de kinderen.
MARK: Ja, nog een whisky! Mijn vrouw en ik houden van bezoek… En van elkaar. [Hij buigt zich over zijn vrouw en geeft haar een kus]. Zo, wat doe jij dan voor werk? [Hij richt zich tot SANDER].
CHARLOTTE: Ja, vertel. Vast iets met sport.

Jannah Loontjens (°1974) publiceerde twee dichtbundels, Varianten van nu (2002) en Het ongelooflijke krimpen (2006). In 2007 debuteerde ze als romanschrijfster met Veel geluk. In 2011 verscheen haar veelgeprezen roman Hoe laat eigenlijk, die werd genomineerd voor de Halewijn-literatuurprijs. De Volkskrant schreef over deze roman: 'IJzersterk, bij vlagen Ingmar Bergman-achtig, psychologisch drama. [...] Subtiel geschreven, indringend verhaal."