Meisje

Van de nationale actualiteit zijn we hier, toch 1200 kilometer ten zuiden van België, niet altijd even goed op de hoogte, maar de hit van Boy Roy - alias Roy Aernouts - die tegenwoordig een triomftocht door Vlaanderen maakt, heeft onze straat wel bereikt. Minstens één keer per dag doet de song de ruiten hier in hun sponningen trillen. Zelfs de drie jongens, die op school elk contact met meisjes mijden, zingen zo hard ze kunnen: "Ik ben een meisje".

Ik hoorde de song voor het eerst een paar weken geleden. De clip met al die bekende Vlaamse meisjesgezichten vond ik leuk maar het was vooral de tekst die bleef hangen. Die is gewoon zo herkenbaar. Ik ben een meisje gaat over vrouwen, hoe verlangens en vragen veranderen maar diep vanbinnen iets altijd hetzelfde blijft. Luistert u maar zelf.

Het doet me denken aan de eerste zin van het verhaal Bliss van Katherine Mansfield. Alleen op basis van die zin heb ik Bliss gekocht toen ik deze zomer, onderweg van Brussel-Centraal naar een afspraak bij de krant, in Passa Porta Bookshop verzeild raakte.

Het was geen miskoop. Ook de twee andere verhalen in het boekje zijn goed. The Daughters of the Late Colonel gaat over twee ongetrouwde zussen die voor hun vader zorgen maar na zijn overlijden plots beseffen welke mogelijkheden ze aan zich voorbij hebben laten gaan, terwijl The Doll's House focust op het klasseverschil binnen een school, en hoe de armste kinderen uitgesloten worden.
Maar het titelverhaal, over een jonge Londense vrouw die de schrijnende werkelijkheid achter haar ogenschijnlijk idyllisch leventje ontdekt, is echt steengoed.

De eerste zin gaat zo:

"Although Bertha Young was thirty she still had moments like this when she wanted to run instead of walk, to take dancing steps on and off the pavement, to bowl a hoop, to throw something up in the air and catch it again, or to stand still and laugh at - nothing - at nothing, simply."

Waarom is Katherine Mansfield Bliss op deze manier begonnen?
Deze zin, dat wist ze, zou veel lezers aanspreken. Lezers van dertig maar ook van achtenvijftig en van negentig jaar. Hoewel Mansfield zelf maar vierendertig is geworden, besefte ze dat het gevoel van Bertha Young blijft, in waakstand, op elke leeftijd.
Dat het te maken heeft met leven.

Bliss, Penguin Books, 71 p.