Ik zat op een terras in Antibes te wachten op een vriendin samen met Elephant van Raymond Carver. Twee tafels verder zaten een man en een jongetje. Het jongetje was een miniversie van de man: een nonchalant maar bestudeerd kapsel, het hemd los uit de bermuda, de voeten in Havaianas. Hij speelde met een iPhone.
Uit de richting van de marché provençal kwamen families met mandenvol groente, vis en bloemen. De man keek de andere kant op. Daar kwam een vrouw aan. Ze droeg een korte, hoogsluitende zwarte rok en naaldhakken. Het hoofd van de man bewoog niet, maar achter zijn zonnebril volgden zijn ogen de vrouw tot ze in de markthal verdween.
Even later kwamen twee meisjes aan gewandeld. Ze waren blond en hadden lange bruingebrande benen. De man had ze nog niet gezien; hij was nu op de iPhone bezig. Het gelach van de meisjes deed hem opkijken. Over zijn telefoon keek hij hen na tot ze uit zijn gezichtsveld waren verdwenen. Daarna draaide zijn hoofd weer naar de jachthaven. Daar kwam opnieuw een jonge vrouw aan, met nog langere benen. Op het ritme van haar stap zwenkte zijn hoofd van links naar rechts, als een periscoop.
Wat deze verhalen zo goed maakt, dacht ik al lezend, is dat levensechte. De tragiek die in het leven van Carvers personages binnensluipt is heel herkenbaar.
Toen keek ik op. En zag ik de vrouw aan de overkant van de straat.
Wat betreft benenlengte, blootgehalte en hakkenhoogte overtrof ze alle vrouwen die gepasseerd waren. Vol verwachting keek ik opzij. De man speelde opnieuw met zijn iPhone . Zijn ogen dwaalden even over de straat, maar hij leek de vrouw niet te zien. Hé, wilde ik roepen, daar, kijk dan toch! Toen de vrouw op vijf meter was genaderd, hing hij nog over zijn telefoon. Opkijken deed hij pas toen ze voor zijn tafel stond en het kind "Mama!" riep.
Elephant, Vintage Classics USA, 128 p.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten