Speelterrein

Ik zat op de badrand en keek naar mijn zoontjes die speelden met plastic beesten en lege shampooflessen en dacht aan 's anderendaags, hoe ik om negen uur, als iedereen het huis uit was, enkele spullen in een koffer zou stoppen en weggaan. Voorgoed.

Ik had dit maanden voorbereid en ik was er zeker van: ik kon niet blijven. Ik kon dit leven niet meer leiden.  De kinderen riepen en lachten en in de verte hoorde ik voordeur openen, mijn partner die thuiskwam. Mijn partner die niets van mijn plannen wist en aan wie ik ook vanavond niets zou vertellen. Het was onze laatste avond als familie.

Ik beeldde me dit scenario zo levendig in dat ik af en toe moest stoppen met lezen om me ervan te vergewissen dat ik wel degelijk op het strand van Cannes zat en dat de kinderen op enkele meters van me in de branding aan het spelen waren. Het was dertien november, de buitentemperatuur bedroeg 20°C en de zee was warm. Ik ging kijken naar een tunnel die de kinderen hadden gegraven of schilde mandarijntjes en daarna was ik weer ergens in de veertig, een man en schreef ik voor mijn beroep scripts voor televisie.
Ik woonde zes jaar samen met mijn vrouw en af en toe had ik affaires. Meestal verveelden ze me snel, maar één keer was het anders. Ik zou voorlopig bij een vriend wonen, ook gescheiden.
Maar nu was ik nog thuis. Mijn vrouw was de badkamer binnengekomen en ik keek toe hoe ze onze zoontjes knuffelde. We tilden elk een kind uit het bad en wikkelden het in een dikke sponzen handdoek. Terwijl ik dit deed, voelde ik me al een beetje weg, een schim in mijn eigen huis.

Ik las Intimacy van Hanif Kureishi in één ruk uit. We bleven op het strand tot het fris werd. Daarna veegden we het zand van onze voeten en liepen naar de auto. Het duurde een tijd voor ik tot mezelf kwam. Jay, het hoofdpersonage van de Brits-Pakistaanse schrijver, bleef me achtervolgen. Leuk was het niet om me in de huid van Jay te verplaatsen. Interessant wel. Nooit eerder stond ik zo dicht bij wat een man kan doormaken in een midlifecrisis.
Literatuur is het beste speelterrein voor gevoelens.

Het mag overigens bij deze ervaring blijven.