Alina (3)

De dwergooruil

Het is begonnen met het opsteken van de wind, een bries van over de zee die de wolken heeft verjaagd. De sneeuw is van de bergen gesmolten en in enkele dagen is het kale gazon veranderd in een perk vol bloemen.

Ook Alina’s gemoedsgesteldheid heeft een metamorfose ondergaan. Het bloed stroomt door haar aderen met de kracht van het gletsjerwater dat door de bergrivieren kolkt. Ze heeft de ramen en deuren opengezet, de donsdekens en winterjassen gewassen, de vloeren geschrobd en de administratieve stapel weggesorteerd die de winter heeft opgehoopt. Maar ondanks alle activiteit blijft de rusteloosheid duren.

Alina kan het niet verklaren tot ze het geluid hoort, op een dinsdagavond. Ze ligt al in bed. Elf uur drieëntwintig, leest ze op haar horloge. De klank is hoog en houdt kort aan. Daarna is het secondelang stil, dan begint het opnieuw. Als op commando ontspant Alina’s lichaam zich. Het besef dringt tot haar door: ze wachtte op de uil.

Ze heeft de uil nog nooit gezien, maar hij was er al toen ze drie jaar geleden in het huis kwamen wonen. Elke avond klonk die vreemde roep. Van de buurman kwam ze te weten dat het de dwergooruil was, otus scops, een van de kleinste uilen ter wereld. Toen ze de vogel op foto zag (grijs, niet groter dan een merel, met donzige veren), had ze hem direct sympathiek gevonden. In oktober was het geluid opgehouden. Ze had gelezen dat hij in de winter naar Afrika migreerde.

In het donker tast Alina naar haar trui; die trekt ze boven haar nachthemd aan. Ze sluit de slaapkamer en loopt op haar tenen naar de keuken. Via de achterdeur gaat ze naar buiten. De maan hangt als een lamp aan de hemel en laat een zilveren licht over de tuin neer. Alina rent van schaduwplek naar schaduwplek tot ze onder de eik staat. Het blijft een poos stil, dan is het geluid daar. Ze spitst haar oren. De klank is helder en komt van dichtbij, maar niet uit haar tuin.

Zonder aarzelen klimt ze over de schutting. Op haar tenen sluipt ze door het gras. Af en toe blijft ze staan om te luisteren. Het geluid lijkt van het terras te komen. Daar, in de schaduw van een oude plataan, gebruiken de buurman en zijn vrouw ’s zomers de maaltijden. Alina voelt de adrenaline door haar lijf jagen. Om geen risico’s te nemen legt ze de laatste meters kruipend af. Aan de voet van de plataan zit ze gehurkt, met haar rug tegen de stam.

Het duurt meer dan een minuut voor het geluid opnieuw klinkt. Met gesloten ogen luistert ze. Bij elk nieuw canto doorvoert een rilling haar als een echo. Hoe groot is het genot deze klanken opnieuw te horen!
Ze drukt haar handpalmen tegen de schors van de plataan. Te weten dat de uil op een tak boven haar zit, dat zijn klauwen zich vastklampen aan dezelfde bast waartegen zij leunt! Zij en de uil, ze zijn ledematen van deze boom, verbonden door zijn sappen. Een merkwaardige sensatie bevangt haar. De haartjes op haar armen en benen gaan rechtop staan, ze voelt zich licht in haar hoofd en heeft overal jeuk. In haar borstkas begint iets te zwellen. Het zwelt en zwelt tot het ondraaglijk wordt. De kreet die aan Alina ontsnapt is kort en schril.

Het antwoord laat niet op zich wachten. In de roep van de uil bespeurt Alina een frivole noot die er tevoren niet was. Ze antwoordt.
De flirt blijft minutenlang duren. Nu eens repliceren die twee direct, dan weer dagen ze elkaar uit met lange stiltes. Naarmate de spanning stijgt krijgt Alina’s euforie een scherp randje. Dichter dan dit kan ze het uil-zijn niet benaderen, en hoe langer ze zingt, hoe groter het besef wordt van haar menselijke beperking.

Wanneer in het huis een licht aanknipt, staken de uil en Alina hun spel. Ziet ze daar iets uit de kruin van de plataan opvliegen of is het haar verbeelding?
Veel tijd om te kijken heeft ze niet. Ze is al over de schutting gesprongen wanneer de buurman op zijn terras verschijnt. Op handen en voeten kruipt ze naar de achterdeur. Voor ze binnengaat, roept ze nog één keer.

Laurence De Craene, De dwergooruil, 2013.
Linosnede.

Het vorige avontuur van Alina leest u hier.