pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl
Lorsque le passé répand son parfum mélancolique
Sur mes pensées assombries et obscures,
J’ai dans mes veines des fleuves alcooliques
Qui chantent un hymne ivre et pur.
Elles me parlent de fleurs bleues et rouges
Qui sont bercées par des vagues joyeuses,
Flottant sans cesse sous un soleil qui bouge
Mon esprit vers des étoiles lumineuses.
Et les profondeurs de ces eaux mystérieuses
Me regardent comme des visages langoureux,
Me chuchotant avec leurs lèvres ténébreuses
Leurs noms incompréhensibles et dangereux.
Mais comment pourrais-je avoir peur
Dans les paysages de mon propre monde
Où le vin avec son regard rêveur
Rend mon âme attendrie et féconde ?
Y.M. Dangre (°1987) studeert Nederlandse en Franse Taal en Letterkunde aan de Universiteit Antwerpen. Voor zijn eerste roman, Vulkaanvrucht, kreeg hij de Debuutprijs 2011. Dit jaar maakte hij zijn debuut als dichter met de bundel Meisje dat ik nog moet, dat werd genomineerd voor de C. Buddinghprijs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
5 opmerkingen:
dat moet C.B. zijn.
Zonder twijfel 'Le bateau ivre ' van Rimbaud. Overigens prachtig gedaan.
100% zeker ben ik niet, Baudelaire zou ook kunnen, maar voorkeur voor Rimbaud.
Je pense à du Baudelaire, les fleurs du mal : les séries sur le Vin et le spleen....et puis peut-être sa proximité avec la Belgique et les flamands (cf. ses "délicats" poèmes sur la "belgitude"...)
Eerlijk gezegd was het destijds geen pastiche, ik schreef toen gewoon poëzie in het Frans omdat me dat beter afging dan het Nederlands. Maar goed, ik was zestien of zeventien jaar en dus totaal geïndoctrineerd door Baudelaire en Rimbaud. Waarschijnlijk nog meer door Rimbaud dan door Baudelaire, al vind ik het gedicht meer aansluiten bij die laatste. Als het dus als een pastiche beschouwd moet worden, eerder CB. Op 'Le bateau ivre' heb ik een ander gedicht (ook van honderd regels) geïnspireerd, dus dat is het zeker niet.
Een reactie posten