Verre landen

pas·ti·che [pastiesj(e)] de; m -s werkstuk in nabootsende stijl

’s Avonds in de tuin sluit ik mijn ogen en denk aan verre landen.
Ik zie de golven aanrollen over het strand van Choroni
en luister naar het hobbelen van fietstaxi’s door de straten van Hanoi.
Op mijn lippen ligt het zilt van de zee voor Punta Arenas,
in mijn neus de geur van frangipanierbloesems op Hiva Oa.
Ik converseer in het Spaans, het Frans en het Vietnamees.
Soms drink ik guarapita, wiegend op het ritme van tamtamgeroffel in Venezuela,
Op andere keren koop ik lotusbloemen op de vroegmarkt in Hanoi,
tel ik de dolfijnen in het zog van de boot naar Tierra del Fuego,
of word ik opgeschrikt door een wild paard op de Markiezen.
In mijn zetel in de tuin
onder een deken van sterren in zilver en klatergoud
beleef ik het leven in Choroni, Hanoi, Punta Arenas en Hiva Oa
en als ik mijn ogen open
voelt het alsof ik daar ben geweest
en vraag ik me af of denken niet alleen beter, maar waarachtiger is dan
in Choroni, Hanoi, Punta Arenas en Hiva Oa te zijn.

Wie pasticheer ik? Uw mening, graag.